Navigare...

 

Gdzieś daleko, cieńsza od włosa kreska odcinała ocean, od nieskończoności kosmosu. Płynęliśmy. Pod pełnymi żaglami, choć żaglowiec zachłystywał się falami i pocił się, zrzucając masy wody na boki, jak kundel, który właśnie wyszedł z wody. Świat zbłękitniał do obłędu i szarogęsił się, ćmiąc oczy mamidłem.

 

Sunęliśmy niepowstrzymanie – na zatracenie. Donikąd.