Więcej.

 

Przeszłość jak plastelina. Czas rozgrzewa jej krawędzie, czekając aż soki zaczną kipieć, rozgrzewając jądro. Modeluję kształt, jakby został nakreślony zręcznymi dłońmi pani, lepiącej dzban z gliny. Tak łatwo spłukać z dłoni kurz egoizmu, fascynacji głupotą i blichtrem. Zmyć smak autoerotycznej rozkoszy, gdy głowa nurza się wyżej, niż sięga ciało.

 

Odwagi myślom nie brakowało, kiedy skroń znienacka ozdobił pierwszy włos siwy. Potem? Stonowały, choć i tak pragnienia gnały ciało poza zasięg wciąż skromniejszych możliwości. Najwyraźniej ludzie muszą patrzeć poza szlabany granic i pożądać niemożliwego. Prometejska legenda, albo herkulesowe wysiłki. Tylko starość nie może uwierzyć, że gwiazdy zawsze były poza chciwością wzroku.