Cień palmowego liścia malował na pośladkach, na łuku kręgosłupa, na
łopatkach wstęgi, jakie natura maluje na sierści młodych zebr. Pani leżała
kusząc brzeg basenu, żeby wyciągnął po nię swoją chłodną, ale jednak
namiętność. Gdybym to ja był basenem rozgorzałbym gejzerem gorących źródeł,
wytrąciłbym z siebie każdy minerał, nawet ten, jakiego w organizmie nie
podejrzewam.
Ona leżała daremnie wtulając piersi w kosmaty ręcznik i poprzez
materiał usiłowała odcisnąć w glazurze nabrzeża ślad pestek wieńczących jej
nagie piersi. Wzdycham. Satyr nie marnowałby czasu, tylko postukując kopytkami
realizowałby już spełnienie, pośród ochów i achów, pochrząkiwań lubieżnych, południa
przemijającego wraz z urodą skóry napiętej, ogrzanej jęzorem podzwrotnikowej
rozpusty.
Gdybym po deskach maszerował, mógłbym mieć nadzieję, że nie będę
zaskoczeniem w prężącej się bezwstydnie erekcji, ale kafle mlaskały cicho liżąc
dno stóp wysuszonych, wypitych z ostatnich drobin wilgoci. Nadciągałem ciszej,
niż tsunami - wciąż odległe, ale już wiszące strachem nad lądem. Pani grzała
wytrwale marmur, znać, nie wiedziała, że kamień nigdy ciepłym nie będzie…
Dotarłem i serwetą krochmaloną zamaskowałem potencję. Pani nie
podniosła wzroku. W taki upał… Zrozumiałem. Między schnącymi niespiesznie
pośladkami jakaś spłoszona kropelka usiłowała wcisnąć się w gorejącą intymność.
Powstrzymałem emocje gryząc wargi niemal do krwi. Pani mogła pozwolić sobie na
więcej, więc zakwiliła, karcąc jednocześnie moje wyuzdanie. Tak chciałbym być
mustangiem, a byłem wałachem w stajni, jednym, pośród wielu zastraszonych
nieodległą profesjonalną maszynką do mielenia…
- Trzy kostki lodu przynieś mi młodzieńcze. Niech leżą na kolejnych
sześciu, albo nawet dwunastu, bo upał straszny…
Nie chciałem dumać nad hipotezą, nad ścieżką wytopionej jej ciepłem
wody, ale czułem zazdrość i nienawiść. Czułem sól płynącego potu, gdy kwaśny,
grejpfrutowy aromat połaskotał moją niesforność. Byłem gotów obiecać lodowiec,
górę większą od tej, która rozorała trzewia Titanica, byle tylko skinęła głową,
ale ona… wachlowała się już dłonią, sugerując, że czeka nieznośnie długo i
krnąbrny jestem nad miarę. Bałem się westchnąć, bo przecież urodziłbym erupcję
wulkanu, który kipiał we mnie i spaliłbym na popiół skórę pieszczoną cieniem
palmowego liścia… Odszedłem. W niesmaku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz