Nim wrócą kolory

 

Mrok trzymał jeszcze Miasto za gardło i tylko anteny na dachach wieżowców usiłowały wynurzyć się z bezmiaru, kiedy wyszedłem. Na spacer, choć nie posiadam rozmerdanego alibi. Asfalt nawilżony był na tyle, że świecił, pośród drzew otrząsających się niechętnie z nocnych marzeń coś drobnego ćwiczyło miłosną serenadę. Szyszki, skulone od nocnego chłodu kuliły się pośród igieł sosnowych. Wiatr niósł zapach butwiejących liści i uwodził mnie, kiedy stawiałem spłoszone kroki na kocich łbach, które straciły nadzieję na jakikolwiek remont już dawno i bez złudzeń szczerzą się licznymi szczerbami. Wstęga drogi wytyczona koralikami świateł latarni wyznaczała jakąś ideę. Posłuszna jej, w bladej czapeczce, szła senna pani ciągnięta przez futrzastego malucha, ruchliwym ogonkiem sprzątającego jej sprzed nóg muchy. Gdzieś z daleka mruczało Miasto szumem samochodów i turkotem tramwajów. Mijały mnie dźwięki, lecz nie porwały. Ot - ulotna niedogodność.