Dialog (zapewne) poza granicami rozumu.

 

Przesuwam otwartą dłonią wszechświaty. Cyfrowe, nieobecne, śniące. Wydumane tak bardzo, że można w nich przewinąć życie nastokrotnie, zanim błękit monitora obwieści z obca: GAME OVER. Szklanka pusta od wypitej kawy przestała parować, talerzyk z niedojedzonym listkiem sałaty... Nudnym, bo monitor goreje wciąż nową, tęczową pokusą i jątrzy tak, że otwierają się blizny w dzieciństwa. Czas, w którym kobiety miękną, a mężczyźni sztywnieją w miejscach, gdzie nieznany nikomu Bóg zakazał zaglądać. Tam, gdzie ludzie pachną prawdą. Cuchną wybornie. Ślinią się w nieświadomej żądzy, albo gwałcą własne poglądy.

 

Zbyt czerwony, za mdły, następny i kolejny. Przecież końca nie ma, więc można kaprysić, jeszcze jeden i wreszcie jakiś, gdzie wzrok zawisł zrozumieniem, jak stado kruków nad wczorajszym polem bitwy. Synapsy trzepoczą w bezwietrzu, a krajobraz pod spodem dojrzewa, albo dogorywa. Nie wiem. W końcu miałem ledwie moment, zanim zrozumienie dotrze do wnętrza pustej czaszki i zakołacze zdarzeniami, jakich jestem świadkiem. Niemym, bezwolnym, kto wie, czy nie obojętnym. Coraz trudniej wyrwać mnie z letargu. Coraz ciężej oszołomić i zmusić twarz do grymasu.

 

Trwoga. Zbyt łatwo, za lekko. Bezmyślnie, a może i bezprawnie. Skazuję na niebyt, na nie-za-u-wa-że-nie. Jeden, pięćdziesiąt, miliard światów, które nie zdołały zachwycić w okamgnieniu. Staję się roztargniony. Obojętny. Kto wie, czy nie cyniczny. Światy nikną w bezwroczu. Orgazmicznie neutralne. Kolejne i wciąż. A ja przesuwam dłonią nietrwały, szklany obraz. Mogę wszystko i nic – naraz. I żadna z opcji mnie nie ciekawi. Dłubię w zębach, dotykam płci. Mógłbym… Nie tylko mógłbym, ale i mogę. Ale – zanim spełnię się, przewijam kolejną serpentynę nietrwałych światów, których nawet nie zamierzam dotykać fallicznym zauważeniem.

 

Silnik maszyny rzęzi cichutko, bo chłodzenie nie nadąża za popytem na wciąż nowe widzenia. Podpieram myśli nadzieją, że Bóg musi przeglądać całą nieskończoność światów, a ja zaledwie kilka… kilkaset, parę milionów… dostępne bez ograniczeń w nieskończonym ciągu, o którym trudno powiedzieć, czy rosną, czy się kurczą. Nawet te, do których palec wskazujący nie zdąży mnie doprowadzić. A wszystkie takie monotonne, bezduszne, pozbawione głębi. Męczy mnie sama wizja możliwości. Najwyraźniej nie dorosłem do podjęcia decyzji. Bubel - taki, który mota się, niczym osiołek, któremu w żłoby dano. Mi dano zbyt gęsto. Palec ściera się i skóra nie nadąża z procesem odtworzeń martwej błony, chroniącej pajęczynę nerwosieci przed wpływem chwilowego wahania atmosfery. Przed moją własną, ograniczoną pochopnością. Bać się samego siebie? Ograniczeń związanych z więzieniem kostnego szkieletu? Uwięziony na zewnątrz? Jak pies przywiązany dożywotnio „krowiakiem” do budy?

 

Przewijam. Nie wiem, czego szukam, czego mam prawo się spodziewać, albo czym zaskoczyć będzie łaskaw kolejny monitor. Palec ślizga się po nim, zmienia cykl życia w tętno powtarzalności. Obrazy mglą się, ćmą wzrok. Obojętność trwa i nie zamierza bez walki oddać pola. Wzdycham nieświadomie. Wypluwam, wyrzyguję powietrze zepsute moim używaniem. Strawione organizmem i podłe, gnijące. Nawóz przyszłości, na którym pasą się korzenie domniemań. Szukam w myślach dziecięcej wyliczanki, która wskaże, czy już mam opuścić grę, czy są gorsi. Wstrzymuję oddech, dzięki czemu tętno w uszach pobrzękuje metalicznie, dzwonniczo, monumentalnie. Potem…

 

Wciąż nie oddycham, lecz palce pracują, jak pracuje ogon psa wyczekującego na hasło: APORT! Oddech kurczy się. Zupełnie tak, jakby miał wewnętrzną grawitację, żądającą, aby każdy strzęp natychmiast wracał do bazy, porzucając misje i cele. Bezapelacyjnie. Nieodwołalnie. Nie bacząc na koszty. Palec taktuje teraźniejszość ospale. Wciąż nie wie, co czyni, ale uważa, że stabilizacja jest oznaką starości. Każdy wie, że starość zmian się boi, a młodość pragnie ich i nie potrafi marzyć mniej, jak wszystko. I tylko kwestią rozpiętości pajęczyn neuronów staje się kwestia – ile zawierać się musi wewnątrz, żeby wszystko stało się wszystkim. Bo klatka jest zawsze, ale kiedy ma rozmiar wystarczający, żeby nie czuć uwięzi, zda się być boską wolnością.

 

Potrafisz kłamać? Naprawdę? Oszukaj samego siebie! Wynegocjuj boskie ustępstwo. Wgryzam się we własne wargi, żeby nie oddychać. Dłoniom nie wierzę, więc nie zatykam nosa. Raz, dwa, czterdzieści osiem… Boli mnie ciało i umysł. Mogę nic. To trudniejsze od: móc absolutnie wszystko. Nim spadnę pod stół słyszę gniewny głos Boga tułający się po bezdrożach otumanionego umysłu i obijający się o wnętrze zapewne niezbyt udanej czaszki:

 

- Co ty do jasnej cholery wyprawiasz?!