Macając wzrokiem niedościgłe.

 

Wdychałem chłód nocy i rozkoszowałem się własną nieobecnością. Wokół działo się tak niewiele widzialnego świata, że aż zachłystywał niedopowiedzeniami. Na krawędzi widzenia sterczały niewzruszenie czubki cudzych świerków, niebo płonęło odległą łuną szklarni rekompensujących pomidorom brak lata ostrymi sztyletami reflektorów, jezdnia wydarta z mroku nieregularnym rytmem zbiorowego wysiłku mieszkających za Miastem, którzy luksus świeższego powietrza opłacają krótszym snem i wieczną pogonią tam-i-z-powrotem. Pies wyglądający jak pluszowa zabawka upominał się o uwagę. Bezskutecznie, bo choć maść miał na przekór nocy jasną, to jednak wzrok właściciela pogrążony był w czarnej rozpaczy. Pustka przerywana nielicznymi dzwonkami telefonów i wytrwale radosnym migotaniem elektrycznych świeczek na choinkach i balkonach dopełniały wszystkiego, czego widać nie było całkiem.