Swobodnym krokiem.

 

Mgły odbierają widzeniom ostrość. Tłamszą obrazy owijając je lepką wilgocią. Sroki klną drepcząc na marznących łapkach po trawie sinej od szronu. Dzień rozpalony latarniami ledwie się tli – zupełnie, jak mokre drewno. Budowy nieme, posępne i monumentalne trwają bez pośpiechu. Żywopłoty drapią wzrok gdzieś na wysokości pępka. Ponoć ludzie wciąż są. Żyją, poruszają się i marzą. Jednak pewności brak. Mnie? Im? Nowy rok rozgląda się nieśmiało, jakby zwiedzał pogorzelisko. I kto wie, czy nie zwieje, zostawiając widnokrąg wolny od czasu i złudzeń. Przyszłość, zamiast nadciągać godnie, spieszy się i atakuje falami. Jak ocean powiela przypływy i odpływy, a prądy mielą powietrze nie dając odetchnąć dwa razy tym samym pęcherzem. Może zmierzyłem już krokami całe dziś? Może teraz uzurpuję, pacyfikując jutro? Sił mam wciąż wystarczająco, więc zuchwale zerknę w pojutrze. Może sprawdzę w prasie przyszłe numery totolotka?