Niezbyt jasno.

 

    Zimą powietrze pachnie. Nie kwiatami, chlebem znad zasianych pól, czy owocami, które wkrótce skisną pod drzewami, ale sobą. Zupełnie tak, jakby brak wszystkiego co rozprasza, ujawnił prawdziwy aromat. Oddycham głębiej niż muszę. A może odwykłem od normalnego oddychania i tylko dlatego zdaje mi się, ze zaciągam się tym powietrzem z lubością i tak bezwstydnie głęboko, jak tylko się da? Niebo przeciera się jakby to był podkoszulek zbyt długo noszony, czy arras liniejący na ścianie od wieków. Nie wie, czy woli być różowym, błękitnym, czy pozostać w melancholijnych burościach. W taki dzień można być monochromatycznym owadem, bo kolorów i tak nie ma. Stawiam ostrożne kroki, idę chodnikiem z puzzli, jakby to była spękana tafla lodu. Czy lód może być taki mokro-szary? Najwyraźniej tak. Przecież idę. Mijamy się z psem, udając, ze się nie zauważamy. Mijam serię leniwych kroków rozstrzeliwujących ciszę. Pozwalam sobie na bezmyślność i rozkoszuję się nic-nie-robieniem. Idę. Po prostu. Mijam jakieś ledwie zauważalne sekundy, ignoruję metry, bez względu, czy są poukładane wertykalnie, czy jakoś tam, na wskroś wszechświata.