Dywagacje w środku dnia (ponoć).

 

Dym snuje się, porwany wiatrem. Ale, co by o nim nie dywagować, to ulatnia się w poziomie, kiedy śnieg, bliski pionu ścieli się na wszystkim, czego ma prawo się spodziewać na cywilizowanej płaszczyźnie.

Gryzę ser. Wytrawny, twardy, pewnie dojrzewający dłużej od miękkich odmian. Smaki mieszają się w ustach i zostawiają niedosyt. Jeszcze. Śnieg kapie raczej nieśmiało, a ja gryzę kolejny kawałek sera, martwiąc się jedynie o to, że światła za mało. Nie tego elektrycznie napędzanego ale tego, które gościło na balkonie jeszcze tak niedawno. Od patrzenia w górę cierpną ramiona. Może trzeba zasnąć, wzorem niedźwiedzi?