Przez pryzmat nocy.

 

    Wstawiałem kroki w mrok, jakbym wkładał kamienie do mętnej wody w miejskiej fosie. Ostrożnie i z niekłamaną ciekawością, co się wydarzy. Prostokąt światła w oknie bramy zadrżał lekko, może wystraszył się, albo nagły chłód spowodował dreszcze. Dalej było już tak, jak czuć się musi astronauta wystrzelony w czerń kosmosu i widzący dalekie, niedosiężne przyczółki świateł, o których trudno powiedzieć, czy są gościnne. Niczym komety pędzące w wiecznym mroku pojawiały się na moment jakieś sylwetki, by zniknąć w atramentowej otchłani bez echa. Bo echo potrzebuje tła, od którego może się odbić, by wrócić, tak, jak człowiek potrzebuje dna, by się odbić i zachłysnąć powietrzem na powierzchni. Otoczony kosmiczną ciszą, wiecznością bez granic, mgławicami świateł samochodów, które jakimś cudem trafiły pomiędzy właściwe drzewa i sunęły asfaltem, zamiast ciężko zwalić się na osiadłe za rowami nieużytki. Psy zapierały się łapami, żeby nie brodzić w tej ciemni, ale właściciele rzadko wykazują się zrozumieniem, więc ciągną zwierzęcy opór ku domowi, bo czas goni, choć każdego gdzie indziej. Śnieg sczezł już i wygląda jak łupież na ramieniu marynarki, gdy tak leży pośrodku niczego i świeci nieregularnymi plackami. Niebo musiało mocno się wysilić, żeby urodzić księżyc, bo teraz, w przedświcie demonstruje rozstępy, blizny i szramy jątrzące się fioletem, albo różem. Może nocą narodził się nowy świat? Dziwnie cichy, prawie martwy, nie mający nic z bezczelnej, zuchwałej skargi oseska drącego się pod niebiosa, ile nieszczęść spotkało go od pierwszej chwili „samodzielności”. Zaciągam się tym spokojem, jak niemal zapomnianym aromatem dymu z płonącego drewna.