Bajka z podróży.

Niepozorny – to wystarczające słowo żeby scharakteryzować sylwetkę i wszystko, co można było powiedzieć z zewnątrz o tym mężczyźnie, który siadywał przy oknie i patrzył, jak autobus mija kolejne przystanki. Kiedy jednak usiadła przed nim kobieta delikatnie dotykał jej włosów, a jeśli nie zaprotestowała, to bawił się nimi i układał je. Dotykał głowy, rozczesywał niesforne kosmyki i układał włosy nadając im kształtów, których nie udało się osiągnąć właścicielce podczas porannej, pospiesznej toalety. On nie spieszył się, a kobiety pod jego dotykiem piękniały. Uśmiech błąkał się w dwuznacznościach, ale żadna z nich nie powiedziała ani jednego słowa, by nie przerwać seansu.

Nawet zazdrosne kobiety, którym nie było dane usiąść przed mężczyzną milczały przeklinając własny brak zdecydowania. Niektóre miały w oczach obietnicę, że następnego dnia usiądą przed nim i pozwolą mu na wszystko, o co poproszą jego palce. Wybranka tymczasem mrużyła oczy z lubością, wzdychała do własnych niespełnień i pozwalała twarzy wypięknieć w jego dłoniach. Rozglądałem się po niemal pustym autobusie. Za oknami przesuwały się wciąż te same krajobrazy i tylko wewnątrz mogło wydarzyć się coś, co zerwie z monotonią i obudzi poranek. Mężczyzna zaplatał jakieś skomplikowane loki szczuplutkiej, drobnej brunetce, która wsiadła z wygryzionym warkoczykiem, któremu brakowało sporo materiału. Rozwiązał go bez pytania i rozkładał mizerne, cienkie włosy usiłując wydobyć z nich trzeci wymiar. Szło mu zdecydowanie lepiej niż właścicielce włosów, co musiałem przyznać i ja, choć w kwestii fryzur jestem laikiem. Wiedziałem jednak, że podoba mi się efekt.

Blada twarz pani okryła się równie bladym rumieńcem i tylko przyspieszony oddech wskazywał, że nie śpi, lecz pogrąża się w marzeniach. A potem Niepozorny wysiadł na trzy przystanki przed finalną pętlą i zniknął bez słowa, ku rozpaczy siedzących w autobusie kobiet. Wybranka otrząsnęła się po delikatności seansu z ociąganiem i niemal namacalna była niechęć powrotu do rzeczywistości. Sztywnym krokiem zmierzała do wyjścia, a otwarcie oczu kosztowało sporo wysiłku.

Mężczyzna pojawiał się nieregularnie, jakby nic nie wymuszało na nim codziennej konieczności, a jedyną powtarzalnością byłą pora. Jeśli się pojawiał, na przystanku, to w godzinach wskazujących na pracę od wczesnych godzin porannych. Patrzyłem na starych, dobrych nieznajomych, z którymi dzieliłem codzienność w tym fragmencie, który obejmował autobus stąd do tam i nauczyłem się wypatrywać Niepozornego z równą wytrwałością, jak kobiety, którym dane było poznać smak jego dotyku. Czy byłem zazdrosny? Nie. Zastanawiałem się raczej, czy kobiety zjadłyby mnie żywcem, gdybym zajął miejsce przed Niepozornym odbierając jednej z nich wielką i niespodziewaną przyjemność. Tylko jedno miejsce i tylko jedna mogła zaznać przyjemności, a Niepozorny wsiadając stawał w kolejce do kasownika i kasował elektroniczny bilet bez pośpiechu. Dopiero potem rozglądał się po wnętrzu i wybierał miejsce. Panie patrzyły z nadzieją, kiedy zmierzał w ich stronę i czekały na cień dotyku snujący się po szyi, gdy wplątywał dłonie we włosy.

Nie było reguły. Czasem siadał za starszą panią, która pod zmarszczkami ukrywała resztki urody i dopiero dłonie Niepozornego potrafiły wywlec ją z podcieni zmęczonej używaniem skóry. Innym razem siadał za jakąś zwariowaną trzpiotką, która miała więcej tatuaży, jak rudzielce piegów. Żadna nie potrafiła zrezygnować, jeśli tylko pozwoliła jego dłoniom na kontakt dłuższy niż pojedyncze sekundy, a te, które chociaż raz widziały efekt na twarzach wcześniejszych wybranek nawet nie myślały o rezygnacji z przyjemności. Rozsiadały się wygodniej, mrużyły oczy i wypinały piersi, jakby chciały się pochwalić przed autobusowym światkiem - chyba tak było. Następnie odpływały uwiedzione dłońmi w nieistniejące, prywatne światy.

Musiał kochać je wszystkie, bo czułość z jaką układał włosy była namacalna i niemalże widoczna. Zostawiała połysk na najbardziej nawet zniszczonych włosach i potrafiła wzmocnić kolor najsmutniejszych oczu. Drapałem się po głowie szukając wzoru, schematu, czy jakiejkolwiek idei przyświecającej wyborom, jednak nie umiałem znaleźć. Nie umiałem i z każdym tygodniem rosła we mnie ciekawość. Zerkałem na kolejne kobiety wymodelowane jego dłońmi i ubrane w piękno, które trzymało się wnętrza wytrwale, cierpliwie czekając na kolejny seans pozwalający urodzie utrwalić się ukorzenić na twarzy.

Nie. Nie przysiadłem się do niego. Ale i tak nie wytrzymałem i w końcu machnąłem ręką na własną codzienność, by wysiąść z nim na jakimś zapomnianym przystanku w opłotkach miast i dogonić go i złapać za rękę. Odwrócił się bez pośpiechu i zmierzył mnie niepozornym wzrokiem pełnym melancholii.

- Dlaczego? – zapytałem i widziałem po nim, że wystarczy już słów i nic więcej tłumaczyć mu nie muszę…

- Niekochane kobiety są jak opuszczone cmentarze… Czasem wystarczy drobny gest.