Zamki z piasku.

W wielkiej stalowej misie stojącej na trzech zaledwie nogach płonęły szyszki sosnowe. Ktoś musiał poświęcić dłuższą chwilę, żeby wypełnić ruszt wyglądający jak olbrzymi wok. Noc wisiała wokół i zarażała palenisko blaskiem gwiazd, które naśladowało bezkres kosmosu pobłyskując miękkim światłem iskier czerwonych, pomarańczowych, a czasami nawet zielonych. Szyszki przytulały się do ognia, jakby chciały go wypić i zamykały płatki nie bacząc, że ogień spala im pazurki, a potem puchły od żaru i tylko czasem upuszczały iskry tonące w mroku.

Okrążyłem gorącą misę patrząc to w jej czeluści, to nad głowę. Taras wychodził ponad plażę i nieodległe stąd morze zdawało się łasić do nóg w nieskończonej powtarzalności. Było tak blisko, że czuć było, jak się poci, na słono, aż na wargach osiadały niewidzialne, drobne kropelki dopominając się, żeby je zebrać językiem. Kilka stolików ze szklanym blatem, wiklinowe fotele wypełnione miękkością, żeby można się było w niej zanurzyć, a nawet ciepłe, wełniane koce, czekające żeby okryć delikatne ciała przygnane tu sentymentem, bądź uniesieniem.

Kamienne balustrady dzieliły białą granicą świat na części dokładniej, niż czynił to z nocą sierpowaty, wyglądający na bardzo ostry księżyc. Oparłem się, jednak marmur wypijał ze mnie ciepło, jak wampir. Zadrżałem i podniosłem łokcie z parapetu. Noc nie była równie zimna, jak ten kamień, za którym mdlała pobladła plaża drżąca wyschniętą, ostrą jak brzytwa trawą porastającą muldy wydm. Wiatr pospołu z ludźmi wysprzątał taras z piasku i gdyby nie chłód można byłoby bosą stopą malować wilgotne ścieżki spacerów. Nieliczne, stylizowane na bardzo stare latarnie lampy nie zanieczyszczały już nocy smugami światła. Pewnie wolały gapić się w niebo i dumać nad własną niedolą, zapomniane i opuszczone przez wszystkich.

Morze kipiało od obcojęzycznych plotek i białą pianą osiadało w piasku niewygadane i przejęte do cna. Księżyc pobłażliwie zerkał z wysokości i byłbym przysiągł, że poprawia sobie wąsiki przeglądając się w toni między jedną, a drugą falą. Zaśmiałem się, jak można się śmiać, kiedy człowiek śmieje się z bezinteresownej radości i nie na pokaz. Zaśmiałem się w noc, bo wokół pustka i nieskończoność kosmosu tylko, a ten nie zauważy mnie nawet, bo zbyt drobnym paproszkiem jestem, żeby cokolwiek mojego mogło go zainteresować, czy choćby skłonić do zauważenia.

Gdzieś obok coś stuknęło, a kamień podniósł echo. Niegłośno, ale przecież się wzdrygnąłem. Nie spodziewałem się tutaj nikogo, a teraz dźwięk niespodziewany zgasił mój śmiech i głowę od nieskończoności morza i kosmosu oderwał. Kim był ktoś, kto tak beztrosko poczyna sobie ze mną i potrafi wyrwać mnie ze szponów dwóch nieskończoności? Patrzyłem rozcinając wzrokiem noc, lecz bez księżycowego srebra nie miałbym szansy żadnej. Szczęściem najbliższa kłębiasta poducha była zbyt daleko od tego wędrowca, a może sam był ciekaw, kto mnie wyrwał z objęć nocy?

W jednym z głębokich foteli, niczym w gnieździe, zatopiona w cień spała młoda kobieta. Musiała przyjść na boso i najwyraźniej wypadły jej z ręki sandały, kiedy się śmiałem, bo leżały teraz tuż obok śpiącej na zimnych, marmurowych kaflach. Kobieta była wtulona we wgłębienie fotela jakby w nim czuła się bezpieczna. Makijaż, a raczej to, co z niego zostało smużyło się po twarzy i zastygło znacząc ślady łez. Nawet we śnie wzdychała przejmująco i niewiele brakowało, aby płakała przez sen. Kuliła się w tym fotelu i miałem nadzieję, że to tylko z zimna, że rękami obejmuje samą siebie, jakby nie było na świecie nikogo, kto mógłby ją wyręczyć.

Zupełnie nie wiem dlaczego, ale przecież… zanim okryłem ją jednym z leżących wszędzie kocy, usiadłem na drugim przed fotelem i delikatnie, żeby jej nie zbudzić starłem piasek ze stóp. Sypał się cichuteńko. Wysechł kradnąc ciepło kobiecego ciała i teraz spadał na podłogę, żeby i jego okradł kamień. Skórę miała delikatną i tak cienką, że niemal przeźroczystą. Bałem się, że ją skaleczę, jeśli zbyt mocno dotknę. Nieświadomie podgięła palce, jakby chciała mnie schwytać nimi, ale złapała pustkę tylko, a ja lekko, opuszkami strącałem ziarenka w niebyt. Stopy miała drobne, jak cała ona. Wsunęła jedną między moje ręce i coś szeptała do oparcia fotela. Kiedy poczuła moje ciepło twarz zaczęła się jej uspokajać.

Rąbek koca wspiął się po policzku, więc wtuliła się w niego jak w matczyne ramiona. Wygarniałem spomiędzy jej drobnych palców ostatnie ziarenka, a jej twarz wygładzała się powoli. Bałem się, że to za mało, żeby obudziła się uśmiechnięta, ale nie umiałem zrobić nic więcej. Kiedy próbowałem zabrać dłonie jej stopa szukała mnie niecierpliwie. Wstyd mi się zrobiło, kiedy jęknęła i oddałem jej obie ręce. Oparłem głowę o brzeg fotela i czekaliśmy poranka. Jej oddech szeptał piękną kołysankę, jakiej nie słyszałem nigdy wcześniej. Coraz spokojniejszą, ciepłą i pogrążoną marzeniach. A potem popchnęła mnie piętą lekko, żebym coś o sobie opowiedział.

Patrzyłem w otchłań kosmosu i opowiadałem jej drobne anegdoty z przeszłości, opisywałem ludzi, których już nie da się spotkać i takich, którym z każdym dniem coraz dalej do mnie. Opowiadałem jak pachnie śnieg, kiedy nikt na niego nie patrzy, albo jakie myśli płyną pod skórą pieszczoną górskim strumieniem, gdy tylko sójki przekrzywiając łebki zastanawiają się, czemu w tak dziwny sposób gaszę pragnienie. W misie szyszki przytulały się do siebie roztaczając aromat gorącej żywicy z rzadka potrzaskując, chyba tylko po to, żeby popchnąć księżyc w dalszą drogę. Opowiadałem wrześniowe poranki i noce sierpniowe, chwile tak drobne, że nawet we mnie gościły przypadkiem i chyba sam nie umiałem powiedzieć dlaczego zostały ze mną. Noc zasłuchała się i przestało się jej spieszyć. Morze kołysało się w rytm jej oddechu i harmonia była tak doskonałą, że taka noc mogła trwać całe życie.

A przecież przyszło słońce i przedarło się przez rąbek koca i ucałowało oczy kobiety nie zważając na mnie wcale. Oczy otwierała niechętnie, ale otwierała. Rozglądała się gdzie noc jej przyszło spędzić, a potem popatrzyła na mnie siedzącego u jej stóp…

- Jesteś – powiedziała niepewnie – Szukałam…