Melancholia.

Pani smutna i blada siedzi na metalowej ławce bezwzrocznie czekając na autobus, który nic w jej życiu nie zmieni. Z tego smutku obłazi z niej kontur i chyba chce uciec od nostalgii, choć ciało kurczowo trzyma się kręgosłupa by pozostać tam… między ludźmi obcymi na wskroś i obojętnymi. Objęła sama siebie ramionami zabiedzonymi, jak ona sama i trwała. Po prostu. Nawet wzrok miała wyblakły jak letnia sukienka, spod której na świat łypały uda, na których nie grały żadne mięśnie pogrążone w depresyjnych nastrojach, a nieuważny, zbiorowy wzrok ześlizgiwał się z nich nadaremnie. Inna, o nogach zbyt długich do zakrycia czyta książkę położoną na kolanach. Taką prawdziwą, papierową. Grzeje obie okładki własnym ciałem, przez co litery i słowa oszołomione krążą i dają się porwać przeciągom. Gdybym pomyślał o tym wcześniej, może udałoby się schwytać sfruwające metafory, pijane radością i zachwycone, że komuś smakują. W zależności od nastroju i poziomu optymizmu panie chodzą w sandałkach, albo kaloszach, w których przejrzeć się można, bo tak błyszczą, jak nie potrafi nawet słońce. Kurtki i bluzeczki składające się wyłącznie z dekoltów mijają się niepostrzeżenie. Skąpo-czarno odziana pani miała ochotę rozjechać mnie na moście, ale wystraszyła się kałuży i uniosła nogi wysoko, a rower zgubił azymut kolizyjny i prześliznął się tuż obok.