Nie dzieje się nic.

Zaszczuli mnie. Z premedytacją i wyrachowaniem. Wiedzieli co robią i bawiło ich to przez jeden cholerny wieczór, w ciągu którego zniszczyli mi życie. A ja tak bardzo kochałam życie…

Nie minął nawet tydzień od moich siedemnastych urodzin, kiedy przechodziłam obok grupy lekko podchmielonych chłopców. Miałam na sobie elastyczne dżinsy, w których wyglądałam znakomicie i cienką, półprzeźroczystą bluzkę. Może byłam zbyt pyszna, ale miałam świadomość, że pożerają mnie wzrokiem. Moje ciało kwitło, a ja dumna z tego zbiorowego zachwytu uniosłam wyżej nos i wypięłam piersi. Tak… Lubiłam być w centrum uwagi. Uwielbiałam od niechcenia pokokietować nogą w spódniczce tak krótkiej, że gdyby nie ich zachwyt nie odważyłabym się jej założyć. Przed lustrem nim wyszłam z domu starannie układałam piersi w biustonoszu, a gdy zdawało mi się, że są zbyt małe, czy obwisłe wypełniałam dno stanika papierem toaletowym, żeby je uwypuklić. Śmiałam się, gdy jąkali się zawstydzeni erekcją, kiedy tylko spojrzałam na któregoś z nich bardziej otwarcie.

Byłam młoda, piękna i miałam świadomość, że mam władzę nad ich rozgorączkowanymi umysłami. Nosili za mną plecak i odrabiali lekcje, przynosili napoje, pierwsze maliny z pobliskiego lasu, zapraszali na lody, a wieczorami, w zaciszu własnych sypialni snuli swoje marzenia o mnie, o jakich nie opowiedzieliby nikomu. Starałam się nie wyróżniać żadnego z nich, bo bawiło mnie ich oddanie i gotowość do bratobójczej walki o najdrobniejszą łaskę z mojej strony. Dlatego ilekroć mijałam ich – stojących w grupie, czy samotnie, kręciłam biodrami odrobinkę mocniej i pozwalałam własnym oczom zamglić się, a głosowi ściemnieć. Niemal widziałam, jak ich myśli eksplodują. Podobało mi się bardzo. Tak bardzo, że czasami nim minęłam się z ich pożądaniem sama miałam mokrą bieliznę i wieczorem włóczyłam się dłońmi po ciele nie mogąc się zdecydować, czyją twarzą dopełnić mój niepokój, choć przecież nie chciałam żadnego z nich.

Widziałam, jak siedzą dookoła małego ogniska piekąc kiełbasy i popijając tani alkohol. Kiełbasa pachniała kusząco, a po zimowej przerwie w sezonie grillowym zdawała się być jeszcze lepszą. Udawałam, że nie robi na mnie wrażenia i czekałam, aż mnie zaproszą i poczęstują, żeby wziąć kawałek i odejść, zostawiając ich z wulgarnością, z której tak szybko nie wyrosną. Zdawało im się, że szybciej staną się dorośli, jeżeli zaczną używać słów niecenzuralnych, a stawali się śmieszni i odpychający. Ale na kiełbaskę miałam ochotę, a okraszona ich zachwytem powinna smakować lepiej niż z musztardą. Szłam wolno kołysząc biodrami, by minąć ich o parę kroków idąc ścieżką wzdłuż wody i kolekcjonowałam szepty podziwu układając z nich wspólny bukiet.

Głupia. Straciłam rozum idąc, a oni nigdy go nie mieli. Teraz, kiedy zgasili skrupuły alkoholem nakręcali jeden drugiego, a przechwałki stawały się więcej niż niesmaczne. Stanęli dookoła. Pierwszy raz w życiu straciłam wiarę w siebie, a ich najwyraźniej to rozbawiło. Związali mi ręce, a koniec sznura przerzucili przez gałąź dębu. Tę samą gałąź, na której w czasie wakacji wisiała huśtawka. Wtedy się rozpłakałam i błagałam, żeby mnie wypuścili. Obiecywałam im złote góry i wszystkie skarby świata, ale nie słuchali mnie wcale. Nie wiem który zdarł ze mnie bluzkę, aż guziki prysnęły w trawę i zawiązał mi nią oczy. Bluzka spijała moje łzy, a ja bałam się jak nigdy dotąd. Szarpali się z haftkami biustonosza. Kiedy w końcu zdjęli i wypadły z niego dwa zwitki papieru… Pokładali się ze śmiechu na ziemi i docinkom nie było końca.

Dżinsy zsunęli mi na kostki, bo kopałam, usiłując po omacku dosięgnąć choć jednego, żeby otrzeźwiał. Majtkom też nie pozwolili zostać na miejscu, tylko powiesili je na kolanach, żeby mnie całkiem unieruchomić. Stałam tam z rękami w górze zdana na ich łaskę, a oni otwierali wciąż nowe butelki i przyglądali się zaspokajając ciekawość, jaka wezbrała w ich sypialniach. Teraz mogli nacieszyć się do woli, a może i bardziej. Nie wiedzieli wciąż, co dalej i odłożyli decyzję na czas po kolacji. Stałam słuchając ich pomysłów i usiłując uciec ciałem od dłoni brudnych i spoconych dotykających każdego zakamarka mojej nagości. Ktoś przyszedł i dołączył do ogólnej wesołości. Potem następny. Sama nie wiem ilu ich było przy tym ogniu wpatrzonych, jak na moim ciele płomienie malują smugi światłocienia. Wiatr stawał się zimny, niosący znad wody informację, że wieczór dojrzał do zmierzchu. Bolały mnie nogi, a na nadgarstkach puchły mi krwawe bransolety.

Znów przyszli wszyscy, a krąg musiał być większy, żeby się zmieścili. Jeżeli wcześniej byli wulgarni, tak teraz stali się twórczy. Pomysły napędzane alkoholem stawały się coraz bardziej niebezpieczne. Płakałam, choć nie miałam w sobie już łez, a oni śmiali się i wymyślali coraz dziksze pomysły, jak wykorzystać okazję, która stała się ich udziałem. Niespodzianką, o jakiej marzyli po nocach. Posikałam się ze strachu i drżałam pomiędzy ich pijanymi, rozgorączkowanymi ciałami. Zawyli z uciechy widząc, jak mocz płynie mi po nogach. A potem każdy splunął na mnie z niewybrednym komentarzem i poszli. Szczęściem ostatni strącił linę z dębu.

Przewróciłam się na ziemię, skuliłam jak niemowlę i płakałam swoje szczęście. Poszli. Zostawili mnie pośród nocy. Zębami rozwiązywałam sznur, żeby uciec, żeby nie zostać ani chwili dłużej w tym miejscu, bo może któryś ze zwyrodnialców zapragnąłby wrócić i w tajemnicy przed innymi spełnić jedną z wielu okropności, o jakich krzyczeli. Kiedy sznur puścił miałam wargi spuchnięte i zakrwawione dziąsła. Wciągnęłam spodnie i biegłam już dokądkolwiek, nie myśląc dokąd. Byle dalej od tego ognia i wspomnienia. W biegu zakładałam bluzkę, która wciąż mokra od łez i bez guzików, jednak zdawała się odgradzać mnie od zuchwałości świata nastolatków.

Uciekłam. Uciekłam i do dzisiaj nie wiem, jak bez wzroku odnalazłam drogę do domu, żeby całą noc spędzić w łazience zdrapując skórę, żeby zniknęła, zabierając przyklejone do niej spojrzenia. Czułam się zbrukana tym zbiorowym wzrokiem. W pokoju cierpliwie czekała psycholog w mundurze. Gdybym wiedziała… Odmówiłabym i uciekła drugi raz. Ale nie wiedziałam i opowiedziałam nieskończoność tego popołudnia. Opowiedziałam, i musiałam powtarzać przed sądem nie raz, a wzrok obcych taksował mnie, jakby sprawdzał, czy było warto. Potem wyszliśmy z sądu. Wszyscy. Bo przecież za szczeniackie zabawy nie zamykają, a przecież „”do niczego nie doszło”. Kiedy wyszliśmy… Boże! Jeden z nich zaprosił mnie na ognisko z niewinnym uśmiechem, bo może znów miałabym ochotę…

Uciekłam po raz kolejny. Włosy ścięłam na jeża, a piersi zabandażowałam, żeby nie odstawały ani o milimetr od reszty ciała. Workowate dżinsy i grube, niekształtne bluzy niczym habit zakrywały mnie całą. Uciekłam od kosmetyków i towarzystwa. Przestałam wychodzić z domu w obawie, że spotkam kogoś, kto widział moje upokorzenie, albo spowiedź przed sądem i pytania tego śliniącego się i posapującego obrońcy w barokowej peruce… Uciekłam z miasta, ale to wciąż za mało. Nie umiałam uciec od ciała, które dojrzało i nawet schowane zdawało się stanowić pokusę dla każdego obcego, który dostrzegł we mnie płeć. Dostrzegali. Nie wiem jak, ale dostrzegali. I patrzyli. A ja umierałam ze strachu i uciekałam. Wystarczyło, że w sąsiednim mieszkaniu zabrzęczały butelki, a moje ciało sztywniało. Wzrok biegał jak oszalały szukając zagrożeń. Zamykałam drzwi na trzy zamki i łańcuch, gasiłam światło i chowałam się pod łóżko bojąc się nawet oddychać. Moczyłam się. Ilekroć poczułam na udach gorącą wilgoć strach przekraczał granice pojmowania.

A dzisiaj ktoś zapukał do drzwi… Nie zniosę tego… skulona leżałam pod łóżkiem obejmując rękami kolana mokre od moczu, a oni stali pobrzękując butelkami i rechotali rubasznie, że sąsiadkę zaprosić wypada, bo biedaczka taka samotna, to może się trochę rozerwie w męskim towarzystwie. Nie spieszyło się im i prowadzili rozmowę na mojej wycieraczce popijając tęgo z butelek. Wyciągnęłam z szafy sznur. Na nadgarstkach wciąż żyły ślady tego, który mnie zniewolił i upokorzył. Więcej nie pozwolę nikomu. Stanęłam na taborecie wiążąc pętlę wokół żyrandola. Nie pokaleczę już więcej dłoni. Wsunęłam głowę w pętlę i kopnęłam stołek… Zacharczałam raz tylko. A potem strach odpłynął i rozkołysałam biodra pod sufitem. W końcu uciekłam!