Dyskretne zachwyty.

Nadmiarowy pan z nieszczupłą kobietą katurlali się bez pośpiechu ku jakiejś wspólnej codzienności trzymając się za ręce. Młoda pani podśpiewywała w marszu, a jej tyłeczek chciał chyba tańczyć w rytm muzyki. Zachwycające – krzywik zzieleniałby z zazdrości widząc te ruchliwe kształty. Aż się zacząłem rozglądać wokół, bo uświadomiłem sobie, że kształty są przypisane do jednej tylko płci, co mnie z kolei zdumiało. Może nie doceniam męskiej części populacji, ale trudno – mają pecha i na łaskawy wzrok marne szanse. Sroka śledziła mnie jawnie, choć tym trudniejszym sposobem – od przodu. Podfruwała i czekała, aż nadejdę, żeby znów wykonać skok i ukryć się na martwej gałęzi topoli. Pozwoliłem – niech ma radochę ptaszek w garniturze. Pod tują przysiadła w trawie pełnoziarnista bułeczka i udaje purchawkę, a pani stojąca na przystanku na mój widok postanowiła przejść piechotą choć jeden i poszła wypełniając mi drogę własnym zapleczem. Potem jeszcze kilka niezdecydowanych osób, które w nogach czuły lato, a na grzbietach jesień. Sandałki i letnia sukienka z jesienną kurtką i kapturem, który i zimą dałby radę wyglądały dość ekstrawagancko przy posiniałych, albo pobladłych udach. Szczególnie, gdy one odjeżdżały w równie siną dal na hulajnodze. Uda ktoś wymyślił zacnie – młode kobiety na przystankach grzały pomiędzy nimi własne dłonie – gdzie im lepiej będzie?