Zakaźne ADHD.

Pani zawładnęła moimi zmysłami bez reszty. Najwyraźniej nie mieściła się we własnym ciele (nie, nie była kulą rozpychającą skórę od wewnątrz - była tak pełna energii). Zapuszczała sondę ręki w czeluści olbrzymiej torby co chwila i wyławiała z niej kartkę papieru zapisanego niemiłosiernie po wszystkich możliwych stronach, potrafiła wyszperać długopis i korzystając z podkładki dłoni, oparcia, lub szyby notowała zawzięcie pojedyncze zdania, żeby znów tę kartkę utopić w torbie i po chwili zapolować na nią raz jeszcze. Pisała gdzie popadnie, gdzie mogło się zmieścić coś jeszcze. Najwyraźniej napór złotych myśli był nie do powstrzymania. W przerwach pomiędzy twórczym uniesieniem wyżymała czarne włosy, albo gryzła je, jakby sprawdzała, czy pod wpływem myśli nie wyzłociły się niepostrzeżenie. Wąchała własną pachę i szczypała się w pierś. Może nie wierzyła, że żyć jej przyszło jeszcze dziś. Żeby zająć czymś język zawzięcie żuła gumę, a oczy zwiedzały okolicę niby dwie spłoszone myszki. Nie sposób wobec takiego rozbuchania pozostać śpiącym. Przyspieszyłem i ja.