Na dzień dobry.

Metalowy widelec schował się pod ławką, jakby bał się deszczu, a przecież mógłby krople przepuścić pomiędzy zębami. Kobiety ubogie cieleśnie podążały w nieznanych mi kierunkach bez radości w oczach. Szkoda, bo i niebo spochmurniało. A może dobrze? Jakiś ptak zanosił się nerwowym śmiechem i w paroksyzmach wił się aż dzień się otrząsnął i wstał dość niechętnie. Mirabelki zaczerwienione po upadku na asfaltowy chodnik rozsypały się niczym pąsowe korale. Nawet szpaki ich nie chciały, więc fermentują żałośnie. Ktoś wykręcał chmury, ale nieskutecznie. Tylko je poszarpał, a wody z nich nie wycisnął. Pięknie opalone dziewczę stało masując z uśmiechem klawiaturę telefonu, gdy bladoskóra niewiasta ją mijała pospiesznie. Wespół stanowiły bardzo sympatycznie wyglądający kontrast. Aż dziw, że w jednym czasie żyć im przyszło z tak odmiennym skutkiem.