Złodziejka.

Najpierw ostrożnie pochwyciła mój wzrok. Rozbiegany i głodny. Szukający czego nie zgubił. I już nie puściła, chociaż próbowałem uciec zawstydzony. Niedługo potem skradła mi buziaka. Uśmiechała się przy tym tak niewinnie, że wybaczyłem – ach! Jak pochopnie! Sięgnęła po słowa i zawłaszczyła je bez reszty. Sam nie wiem kiedy, ukradkiem… zabrała mi spokój. Krążyłem w emocje zaplątany i tylko w jej pobliżu miękłem niczym chleb ciśnięty w wodę. Kiedy zabrała mi zmysły… Oddały się tak potulnie, że patrzyłem zdumiony, jak pędzą w niewolę. Wreszcie zabrała mi czas. Cały. Zachłanna była wielce i nic mniej jak wszystko nie umiała chcieć. Wzięła. Wszystko.