Znajomość ulotna.

Znałem ją! Widziałem po raz pierwszy, a przecież znałem doskonale. Mój umysł poradził sobie z paradoksem znacznie lepiej ode mnie. Stałem z otwartymi ustami i gapiłem się jakbym zobaczył ducha. Szukałem w głowie pierwowzoru, a chociaż poświęciłem mnóstwo czasu, to nie umiałem „przypomnieć sobie” skąd. Zupełnie, jakbym znał ją od zawsze, choć nigdy nie wymagało to potwierdzenia.

Kiedy prześliznęła się wzrokiem przez moją twarz stało się oczywiste, że mnie nie rozpoznaje. Może przez moją zaskoczoną minę? Może dopiero mamy się spotkać za kilka lat, albo przeciwnie – znaliśmy się zbyt dawno temu? Posmutniałem. Czyżby zapomniała? Wciąż wygląda jak kiedyś… Ale kiedy?