Kalendarz anielski.

W moim akwarium fruwały anioły. Niewielkie. Takie, które mogły przycupnąć na kamieniu, czy pomachać nóżkami siedząc na bukowym korzeniu o kształtach wymyślonych przez naturę, by drzewo mogło przetrwać w niegościnnych górach. Pogięte, twarde drewno stanowiło obecnie wystrój szklanego pudła na wodne motyle i anioły, które polubiły chyba ten kawałeczek drewna, bo siadywały na nim chętnie.

Trochę wstyd podglądać anioły, kiedy ubranka na nich mokre i tylko baldachimami skrzydeł podrygujących na falach mogły zasłonić swój wstyd przed moim wzrokiem. Mizerna ochrona, skoro nawet kot oblizywał się bezwstydnie i gdybym nie przykrył pudełka wiekiem od góry, pewnie wybrałby mi anioły co do jednego i tylko strzępy piór zastałbym na dywanie. I tak, ilekroć wróciłem do domu widziałem na szkle odciski jego nienasyconego pyszczka.

Anioły lubiły się przytulać, albo tańczyć na tym korzeniu bosymi stópkami przebierając z wprawą doświadczonej baletnicy. Czasami bawiły się w berka i ich beztroski śmiech słychać było aż po krańce nerwów. Kot stawał się wtedy nerwowy i stroszył grzbiet. Bałem się o moje anioły, jednak kot mieszkał tu dłużej i nie miałem sił go przegnać. Najwyraźniej widział w nich ptaszęta, których zdążył w swoim życiu skosztować.

Kot marszczył czoło i nos knując podstępnie, a aniołki nie zwracały najmniejszej nawet uwagi na jego kulinarne zapędy. Tańczyły, albo grały we frisbee aureolami, żeby nadać trochę blasku mijającym chwilom. Patrzyłem z nieustającym zachwytem na ich zabawy i żarty, które całymi dniami wyczyniały, aż woda tętniła życiem. Patrzyłem jak tkają korale z pęcherzyków powietrza, albo bawią się w chowanego ukrywając się nawet w filtrze, czy za pompkami.

Popiskiwały z radości, kiedy kot czochrał się o krawędź pudełka rozkołysując wodę na kształt morskich fal. Surfowały na liściach wodnych strzałek, albo budowały z nich spadochrony, żeby opadać na dno w spowolnionych drganiach. Nie sądziłem, że tyle czasu można tkwić przed szklanym, ruchomym obrazem, a przecież każdego dnia spędzałem przy nim długie chwile.

Z czasem kot zaczął kłaść się na pokrywie pudła i drzemać tam, od niechcenia tylko biczując ogonem jedną ze ścian. Ogon, grubszy od anioła pojawiał się znienacka na tle ściany i miękko uderzał w szybę, a anioły udawały przestrach i uciekały gdzie pieprz rośnie, by po chwili wrócić roześmiane i szczęśliwe. Kotu posiwiały wąsy i coraz chętniej wylegiwał się na wieku akwarium.

Patrzył gdy przychodziłem, ledwie unosząc powieki i w szparkach czerniała mu błogość. Doskonale potrafił zaplanować całodniowy wypoczynek, który jakoś nie nudził mu się i nie męczył. Jedyną aktywność skupił na ogonie, który spacerował za niego, biegał i podskakiwał. Od czasu do czasu nadstawiał jeszcze ucha, gdy anioły rozdokazywały się mocniej i bezskutecznie usiłował się nie oblizywać.

Byłem pewien, że szelma uśmiecha się do własnych snów, w których wybiera z akwarium aniołki i jeden po drugim znikają mu gdzieś pod nosem. A kiedy zaburczało mu w brzuszku, to aniołki pokładały się ze śmiechu, ale ja patrzyłem nań podejrzliwie i zastanawiałem się, czy nie ograniczyć mu wolności.

Kot najwyraźniej wolał sufit anielskiego pudełka niż moje kolana. Spędzał tam większą część dnia i coraz łatwiej było odnaleźć go właśnie tam. Udawał głuchego, kiedy go wołałem, żeby przyszedł na pieszczoty i tylko łakociem mogłem go przekupić, żeby zastrzygł uszami i ociągając się zeskoczył leniwie i przyszedł wielką łaskę mi czyniąc. Wystarczyło jednak, żeby skończyły się rarytasy i już zerkał na szybę, a aniołki chyba też czekały, aż wróci na posterunek.

Kotu osiwiały wąsy i ogonem bił już mniej zdecydowanie, ale tylko on się postarzał. Aniołki wciąż szczebiotały swoją radość i wymyślały harce i swawole zaplatając warkocze z wodorostów w żywe, zielone brody. Kot tymczasem grzechotał swoje mruczando i robił to coraz głośniej, jakby w końcu przestał się wstydzić, więc mruczał i gruchał i wyśpiewywał swoją radość z nic-nie-robienia.

Któregoś wieczora siedziałem patrząc na zabawy aniołków i ogon koci zamiatający szkło od niechcenia. Aniołki udawały, że siedzą na nim i kołysały się jak na huśtawce i miały od tej zabawy niezwykle zadowolone buzie. Kot nieświadomie kolaborował i ogon przesuwał się wystarczająco wolno, żeby mogły nadążyć. Kiedy koci ogon znieruchomiał zawiedzeni byliśmy wszyscy – ja i aniołki. Ogon wisiał smętnie i bezwładnie. Patrzyłem na aniołki, a one żegnały się z jednym, który chyba się gdzieś wybierał.

Nie mogłem zrozumieć, ale ten jeden zamachał skrzydełkami i sobie tylko znaną szparą wyszedł ze szklanego pudełka. Mokrymi stópkami plaskał cicho, aż zaczął się wspinać na koci grzbiet. Położył się gdzieś między jego uszami i zniknął pozostawiając mokrego kleksa w sierści. Pogłaskałem, ale było już za późno – aniołek zniknął, a kot… leżał martwy z uśmiechem szczęścia na pyszczku.

Wyniosłem do ogródka i zakopałem pod wierzbą, z której w młodości wypatrywał łupów i wróciłem do domu. Aniołki stały rządkiem przy szkle i patrzyły na mnie z takim smutkiem, jakby chciały na mnie coś wymóc. Miotałem się pomiędzy bólem, a niezrozumieniem. Chciałem im pomóc, ale jak? Zbliżyłem twarz do szkła, a one płakały wraz ze mną.

- Dobrze – szepnąłem – wezmę następnego kota do domu, tylko już nie płaczcie proszę.

Wszystkie zaklaskały w rączki a potem zaczęły bawić się w jakąś wyliczankę. Myślałem już, że szybko zapomniały i wróciły do zabawy, ale wylosowany aniołek podfrunął do wieka pudła i wyszedł na zewnątrz. Szedł zostawiając mokre ślady stópek i smugę ciągnących się za nim skrzydeł.

A potem usiadł mi na ramieniu i czekał. Domyśliłem się, że to on wybierze kota, a potem będzie jego duszkiem. I razem dokończą życie – jeden na akwarium, a drugi w środku… Ile mi zostało aniołków jeszcze? Trzy? Popatrzyłem na pozostałe, a w szybie zaświeciły moje siwiejące włosy… Dam radę? Jeszcze trzy koty i trzy aniołki?