Smutny kraj.

Młoda pani zasłuchana w muzyce dozowanej dousznie szła w pogryzionych przez psa dżinsach do niezbadanej przyszłości. Zerkałem z niepokojem, ale kostki miała gładkie i ani śladu wilczych kłów nie było na nich widać. Niewąska parka szła jej śladem całą szerokością chodnika i tak była zaabsorbowana konsumpcją suchych bułeczek, że minąłem ją niepostrzeżenie. Na przystanku dwie murzynki chyba były zmarznięte, bo jedna miała wełnianą czapkę na głowie, a druga przytulała samą siebie. Ciekawe, że wcale nie zbladły od tego chłodu. Na niebiańskiej planszy płynnie przesuwają się skrzydlate figury i realizują boską strategię na ten dzień. Tylko komin elektrociepłowni usiłuje dymem podzielić niebo na części w zupełnie nieznanym celu. Liście wierzby mrą masowo i wyglądają jak małe rybki wyrzucone na brzeg gniewem oceanu. Usiłuję się nie spieszyć, być, tak po prostu. Płynąć z wiatrem, albo przucupnąć gdzieś zupełnie tak, jak robi to kundelek z ogonem weselszym od większości ludzkich twarzy mijanych przeze mnie. Najwyraźniej niewesoło światu wokół.