Dzieje się.

Kiedy minęła mnie niewiasta ukradkiem wpuszczająca wiatr pod bluzkę z długim rękawem, żeby schłodzić nieskrępowane piersi pokiwałem głową ze zrozumieniem. Druga biegła. Albo tylko podbiegała, ale jej piersi wytyczały nowe szlaki, wycierając od wewnątrz lekki materiał. Potem była trzecia i kolejne, aż pomyślałem, że najwyraźniej właśnie dziś jest dzień bez biustonosza. Nie powiem, żebym się martwił. Rzekłbym raczej, że wprawiło mnie w dobry humor powtarzające się widzenie. I nie zepsuło go nawet rosnące zgromadzenie umundurowanych, bądź nie funkcjonariuszy wysypujących się z komendy ciurkiem. Zgromadzenie. Chyba legalne, skoro kręciły się kamery i drony, koguty na dachach barwiły myśli naprzemiennie - na żółto od słońca i niebiesko. Pierwszy siniaczek, którego wyłowiłem na łydce zdawał się przedstawiać wulkan z zaczopowanym ujściem. Na wszelki wypadek starałem się zejść mu z celownika. Kopernik z wysokości zerkał na kule różnej wielkości rozsypane na pozór bezładnie i usiłował z nich ubierać jakiś skromny układ słoneczny z sobą w centrum, ale postarzał się biedak przedwcześnie i smętnym wzrokiem patrzy na rozgardiasz. W miejskiej fosie ryby nie silą się na zabójcze prędkości, tylko dryfują z wdziękiem i spokojem. Jazgot pozbawia trawniki czupryn, jeżących się na wszystkich, róże żółto-różowo wspinają się na metalowy płot. Spokój. Trochę hałaśliwy, ale jednak spokój. Najwyraźniej jestem na swoim miejscu.