Wyzwanie.

Niebo ciężkie od chmur przydusiło do ziemi aromat kwitnących lip. Z niebytu wychynęły pomrowy i liżą chodniki (po co?) bezwstydnie całkiem. Nie patrzą nawet na winniczki, które zdają się być koneserami czegoś, co mieści się po drugiej stronie. Zawsze po drugiej… Osobnik płciowo niezdecydowany dyskretnie grawitował w kierunku kobiecości, chociaż powyżej kostki miał wygrawerowaną, półnagą kobietę z uniesionymi rękami i w czarnych stringach naśladujących całkiem udatnie odwrócone w pionie logo Mercedesa. Pewności brak i nie podjąłem trudu organoleptycznego doświadczenia. Lepiej trwać w niepewności i drżeć, jak ten kryształ kwarcu, który swoją stałością zawstydza inne wzorce miar w Sèvres. Wróbel usiłuje mnie podglądać zamieniając optycznie osie X-Y. Wczepił się w pionową krawędź tynku i zawieszony tak nienaturalnie podgląda mnie, sprawdzając, czy grawitacja dorówna jego fantazji. Albo chociaż, czy ja docenię wysiłki. Doceniam. Ja. Grawitacja pozostaje niewzruszona. Może to i lepiej?