Wyznanie.

Pierwsze były sroki ze swoim sardonicznym śmiechem ukrywające się w świeżo opierzonych drzewach. Potem, na ledwie skoszonym trawniku wykazującym tendencje do schnięcia pojawiły się szpaki – nieprzemakalne najwidoczniej. Młoda sroka wyglądała przy nich, jak zmokła kura i nawet żartować złośliwie nie chciała, tylko polowała na dżdżownice, które wynurzyły się z ziemi, żeby nie utonąć. Pod żywopłotami zakwitły pieczarki-mutanty. Wielkie jak talerze i brązowe od wilgoci. Śliskie niczym winniczki zmierzające w przyszłość mozolną. Pośladki w czerni zdominowały drogę do tam. Ciekawe, czy powrót będzie w bardziej wyszukanych barwach. Kostki granitowe, spomiędzy których deszcz wydłubał paprochy i piasek zdawały się być taterniczym szlakiem, pełnym wybojów i okazji do zwichnięcia kostki. Wspiąłem się. Do tam. A nie wspinam się, gdy mam obawy, że powrót mnie przerośnie. Wrócę. Wierzę, że wrócę. Chcę wrócić.