Dźwięcznie, wdzięcznie.

    Kosy cieszą się, że nowy dzień nastał, choć ciemno, że oko wykol. Ale one wiedzą lepiej. Może sięgają wzrokiem za horyzont, gdzie słońce przeciąga się leniwie i dużym paluchem wystającym spod nocnej pierzyny sprawdza, czy aby nie za zimno dziś na wstawanie? Wiatr gra na rurach balustrad balkonowych, Bóg jeden wie po co wyposażonych w drobne otwory. Największa na świecie fletnia pana wydaje dźwięki niskie, łagodne, adekwatne dla zaspanych ciał i umysłów. Można zasłuchać się, rozmarzyć, albo zapomnieć – według potrzeb, nie zasług.