Poranne zwidy.

 

Mgła zdusiła krzyk poranka. Widnokrąg skarlał, świat skurczony, zziębnięty i wilgotny rozpadał się w skrzeku gawronów. Na żywopłotach lakierowane wilgocią czarne perły ligustrowych owoców czekały na zauważenie. Pustkę po ludziach wypełniły śmieci – niechybny znak, że dwunożni jednak nadal bywają w okolicy. Sznaucer w maskującej panterce ze ściągaczami grasuje po parkowych alejkach, omijając kałuże, łachy zmurszałego śniegu i próchniejące konary. Pani w spodniach imitujących matową skórę drobi kroczki na schodach, nie mogąc się zdecydować, czy iść górą, czy raczej doliną. Bluszcz wspina się uparcie po buczynowych pniach i tylko patrzeć, jak zacznie przymierzać cudzą koronę.