Parę kresek poniżej.

 

Poranne niebo pełne tłustych, zaropiałych rozstępów, różowych blizn wyciętych nożycami dysz samolotowych jątrzą się na niebie w skomplikowanych geometrycznych osiach, dzieląc świat na przed i po. Ludzie naśladują niedźwiedzie i otłuszczają się wciąż grubszymi warstwami izolacji chroniąc członki przed świeżym do bólu powietrzem. Pomiędzy zamkniętymi straganami wiatr goni jakieś zapodziane paragony, reklamówki próżne, bo prezenty dawno już zachwycają obdarowanych. Między kocimi łbami otoczaki z lodu nabierają nieustannie nowych kształtów kopane przez przechodniów raczej bez większego zaangażowania emocjonalnego. Marzną kwiaty i kwiaciarki o rumianych policzkach. Gwiazdy powieszone na latarniach, jak niecne rzezimieszki niegdyś. Psy w wyjściowych kamizelkach i robotnicy budowlani rubaszni do krwi, z uśmiechem pełnym chmielu podążający komunikacją miejską na miejsce namaszczenia teraźniejszości ich talentem. Słońce, niczym spierzchnięta cytryna wychyla się ostrożnie spoza mgieł i oślepia urodą. Strach tylko zachłysnąć się pięknem, bo wilgoć skostniała gryzie nawet zahartowane gardła.