Nim pęknie mrok.

          Ostry sierp księżyca, mocno spracowanego całonocnym ścinaniem gwiazd, położył się na tłustym paśmie chmur ciemniejszych od nocy. Z otchłani dobiegał śpiew kosa, który najwyraźniej wstydził się własnego talentu, gdyż przestawał śpiewać, ilekroć ogryzek światła zaznaczył ptasią obecność w przestrzeni. Wiatr wytrwale szukał dziurawych dżinsów, żeby wykraść zapodziane wewnątrz ciepło, jednak coraz mniej okazji mu się trafiało. Zielone służby wydrapały drzewom spod nóg dopiero co zmarłe liście, dlatego osierocone lamentują, załamują ramiona i drą włosy z coraz uboższych głów. Sztuczna zorza nie może zdecydować się, w jakiej sukni dzisiaj wystąpić, więc mieni się i dojrzewa z rumieńcem niezdecydowania. Z parapetów zerkają egzotyczne nasturcje, otoczone spokojnym oddechem śpiących. Samochody, jak paciorki różańca powtarzają mechaniczne zdrowaśki w drodze ku wieczności.