Zimowy pejzaż.

    Śnieg usiadł na ławeczkach i powspinał się na latarnie. Wygładził jałowcom kolczastą sierść i otulił dzikie wino. Na osiedlowych alejkach ktoś zgubił cały paciorek kroków. Leży sobie taki zapomniany i tylko psy potrafiłyby zwęszyć tego, który je pogubił. Ale im się nie chce. Wolą zachwycać się skrzącymi punkcikami i brną na zmarzniętych łapach. Niebo przymierza kreację na dzisiaj, ale bez pośpiechu. Wciąż w czerni czuje się najswobodniej. I chyba dobrze mu poleżeć na białym obrusie, który tłumi sarkanie tych, co muszą wstać, gniew niesłusznie obudzonych i radość tych, co doczekać się już nie mogą, by wyjść i ulepić świeże kule pachnące szczęściem. Nawet kosy w zachwyceniu nie ośmielają się śpiewać.