Czerstwa obserwacja.

Mgła rzuciła się na widnokrąg i dusi go powoli z wielką zajadłością. Widnokrąg wyciąga w górę ręce filarów mostu, który wantami spływa na ziemię pośród kłębów wściekłości i milczenia przerażonej, skostniałej wody. Nie słychać nawet, że sroki się drą, a wróble plotkują o nocnych podbojach miłosnych. Oberwało mi się po głowie, że nie napisałem wczoraj o narcyzach, które spadły chyba z nieba i wielkim stadem obsiadły skarpę trawnika nieopodal klepsydry, która w oczku ma słowo „jest”, a brzuszki wypełnione są słowami „było” lub „będzie”. Przyszłość górą, a przeszłość schodzi pod ziemię w zapomnienie. Niedopatrzenie obrazkowe czym prędzej nadrabiam. Chyba kwiaty nie odleciały do dziś, bo wyglądały na zadowolone z siebie i żółciutkie były jak samo słońce. Sprawdzę. Jeśli trzeba będzie, to skłamię. Ba! w planach mam jeszcze obserwację jabłka, które od trzech dni odpoczywa pod kwitnącym na fioletowo głogiem. Przyjdzie na nie kryska, albo chociaż jeż.