Wiosenne porządki.

Starsza pani wyprowadziła kiść (wiązankę?) piesków na spacer. Białe były, kiedy wychodziły, jednak deszcz padał na nieczyste Miasto, więc przecierały powierzchnie z poświęceniem szorując rozbrykanymi brzuszkami nieskończoności chodników i krawężniki zeszłorocznych trawników. Trawa rośnie niepostrzeżenie. Nikt nie wie kiedy, ale wczoraj była zeszłoroczna, zetlała i zakurzona, a dzisiaj świeżym chwastem już porasta. Nie dzieje się nic. Świat spod kaptura zdaje się być mniejszym i dudniącym kroplami deszczu. Pieski nabierają intensywności i barw mocno zużytej ścierki do podłogi, pani nabiera rozmachu, rozpędu, ciągnięta wspólną siłą zespolonej świętej trójcy. Kiedy wracam świeci już słońce, więc się jej udało przetrzeć niemal do czysta – ostatnie, już białe chmurki wzdychają na niebie, a słońce pieści je bezwstydnie.

Tym razem młodziutka pani, z naręczem psów – dwa tylko, za to duże. Rozmerdane, niesforne i chyba obrażone na siebie, bo ciągną w różne strony. Te same chodniki, ta sama trawa i krawężniki. Może ona posprząta niebo już do końca. Psy machają ogonami, jakby to były wycieraczki włączone w samochodzie podczas oberwania chmury. Są szanse. Jest nadzieja na piękny dzień. Uśmiecham się do słońca. A co mi tam. Mogę być piegowaty. To bezpieczniejsze niż bycie zakatarzonym. Obawiałbym się linczu. W komunikacji miejskiej nie oddycham, nie kaszlę, nie wyjmuję nawet chusteczki do nosa. Słucham anegdot i śmieję się do rozpuku. Niebo zachowuje się zdecydowanie lepiej ode mnie.