W moim ogrodzie

Tajemnicze zniknięcie jabłka, które rozpędzało moją wyobraźnię przez kilka dni. Pod wciąż kwitnącym głogiem pokazały się ślady kopania. Nie psem, tylko łopatą. Czyli jest nadzieja, że jabłko potraktowane zostało jak skarb i zakopane ku chwale potomnych. No, chyba, że ktoś je zeżarł umordowany pracą. Widziałem eskadrę pracowników zieleni miejskiej oddalającą się w bliżej niesprecyzowanym kierunku. Zacierali ślady? Kluczyli? Szli w poprzek trawników, zaglądając krzaczkom pod spódniczki, a świeżo uczesane piłami i sekatorami korony klonów ohydnie nazywanych „kulistymi” ze względu na kształt korony, a nie rasę, przyglądały im się z pogardliwym milczeniem. Tylko forsycjom w głowie amory i wystrojone od stóp do głów w żółciutkie sukienki wdzięczą się na skrajach alejek. Na straganie, pod namiotem, obok bratków w miniaturowych doniczkach – bazie. Kwiaty dla leniwych, którym się nie chce samodzielnie ich poszukać. Może też dla wrażliwców nie potrafiących własną ręką skrwawić gałęzi, by naciąć wiecheć wielkości brzozowej miotły. Dzień załzawiony, wilgotny i niezdecydowany, szarość przestrzeni tłamsi kolory. Gumowe rękawiczki na rękach przechodniów wcale nie świadczą jednak, o zapale do pielęgnacji roślin, lecz o strachu przed wirusem. Poniekąd słusznie, bo ów zdycha w sześćdziesięciu stopniach, gdy białko kona w zaledwie czterdziestu. Gotów przeżyć anihilację ludzkości.