Matrix.

Rodzina szklanych kałuż snuje się po asfaltowym chodniku i mami zajączkami odbitych promieni słonecznych. Pośród nagich drzew śpiewa swoje miłosne zaklęcia ptasi plankton. Trudno go dostrzec, więc sroki nerwowo rozglądają się i szukają nieostrożnych śpiewaków, żeby wykraść im z gniazd jaja. Mróz zadusił dżdżownicę, która w agonii zwinęła się w symbol nieskończoności. Pod lodowym lukrem nie tli się już życie, a drapieżniki jeszcze nie odkryły mrożonki. Krokusy i żonkile, forsycje i liliowe głogi. Świat obsypany kwiatami marznie w milczeniu. Ludzie nieufni. Jak za czasów jaskiniowych. Obcy-wróg, niebezpieczny, toksyczny. Zacięte twarze, rozbiegany wzrok. Każdy każdego mija szerokim łukiem. Strach się nawet uśmiechnąć. Puste pejzaże stanowią raj dla fotografów szukających wizji futurystycznej apokalipsy, w której kontakty międzyludzkie zdigitalizowane zostaną w stu procentach. Łączność cyfrowa, kontakt za pośrednictwem prostokątów monitorów. Miłość platoniczna i nienawiść tożsama. Rodzą się we mnie scenariusze w których zmysły zostają wyrugowane przez ewolucję i ograniczone do akcji-reakcji na obrazy i dźwięki z metalowo-plastikowych czarnych kości. Niemal biegnę w skorupę domu, w którym mogę rozebrać się z pozorów i poczuć ciepło własnego ciała. Uruchamiam pudło. Szukam kontaktu. Bodźców. Przyszłość dzieje się już teraz.