Melancholia.

Słońce wstało gęsią skórką i włoskami spragnionymi, żeby je ktoś ugłaskał. Szpaki pospiesznie budziły wróble ukryte w afro-koronach klonów, bo się rozespało biedactwom. W piaskownicy porzucona łopatka na świeżym piasku, który ktoś wymienił, jakby z myślą o bezpańskich kotach, bo przecież dzieci od jakiegoś czasu nie uczestniczą w zabawach na powietrzu opanowanym przez niewidzialnego wirusa. Znów natura górą – te, komputerowe nie potrafią aż tak zmienić ludzkich codzienności. Tylko dym z komina snuje się smętnie nie mając z kim zatańczyć. Słyszę wysiłek jakiejś maszyny budowlanej i podejrzewam, że jest to ta wielka koparka, która od dwóch dni usiłuje wykopać przydomowy, masowy grób, albo chociaż basen nie całkiem olimpijski. Być może w tym domu mieszka ktoś z nominacją?

Smutna, bezpańska wiosna z okienka. Na zatracenie.