Wróżenie nie do końca z fusów.

Pani była młoda i tę młodość ukrywała niezbyt skrzętnie. Ciężkie buciory na chudych łydkach, przykrótkie spodnie-bojówki, kurtka dopinająca powłokę zewnętrzną w kolorach nocy – jak reszta stroju. Szła gapiąc się Bogu w monitor 3,5 cala, albo coś koło tego i wiatrom pozwalała czesać rzadkie, blade włosy sterczące spod wełnianej czapki ubranej chyba tylko po to, by dopełnić strój. Osoba, jakich wiele wokół rynku. Nie wyróżniająca się niczym, gdyby…

Owo „ale” było konieczne, żeby ją dostrzec. I było. Kurtka była rozchełstana i ledwie na dwa ząbki zamka błyskawicznego dołem trzymała się za ręce, a poły łopotały jak u nietoperza szukającego prądów wznoszących na północnym niebie. Pod nią prężyło się młodością miękką ciało okryte czymś, co nazwałem halką bawełnianą, ale od razu uprzedzę, że na ciuchach znam się jak na podróżach międzygwiezdnych i łatwo doprowadzić moją ignorancję do rozpaczy w milczeniu. Ciało prężyło się bardziej niż halka umiała zachować intymność, a buty, jak kastaniety na kocich łbach, kłapały rytm zbyt szybki, by nieruchawa materia zdołała omamić wzrok. Naprawdę nie potrzebowała stanika i nikt ją nim nie unieszczęśliwił. A to przecież marzec zaledwie i to młody. Chyba zbliżają się wakacje.