Biohazard.

Aparatura szemrze uporczywie i chyba jakoś tak… dramatycznie. Nie wiem, co się dzieje, bo wszystko toczy się poza zasięgiem wzroku. Na początku były jakieś rurki szklane, retorty, coś kipiało, falowało, a czasami parowało wielobarwnymi smugami, ale teraz ciąg dalszy odbywa się pod pancerzem zabudowanym i izolowanym. Czyżby istniała obawa, że „Coś” zmarznie?

Tymczasem „Coś” przelewa się pod tym pancerzem wyglądającym jak nabój do syfonu, tylko skala inna. Komercyjna. Wydaje się, że swobodnie zmieściłbym się w środku nawet po sutym obiedzie. Ale mi nie burczałoby tak w brzuchu. A nabój pancerny śpiewa głodną pieśń.

Hoduje się bardzo głodne pisklę i być może czas już ruszyć na poszukiwanie zapasów, ale nie za dokładnie wiem, co takie pisklę raczy konsumować. Mam kanapkę z żółtym serem. Nie dlatego, że poszczę, chociaż… może? W końcu do wypłaty daleko. W lodówce widziałem mleko UHT zero koma tłuszczu, więc mam dylemat, bo na cóż głodnemu maleństwu zeroenergetyczne świństwo? Już teraz syfon burczy.

Koleżanka dwa biurka dalej uśmiecha się do mnie karminową szminką znad swojej kanapki i do zębów jej się coś zielonego przykleiło – szczypiorek? Bazylia? Może liście pietruszki, albo sałata? Nie wiem, ale nie wyrwę jej z paszczy tego czegoś, bo i tak zabiedzona chodzi, jakby nigdy wypłaty nie dostawała. Niech się pasie! Tym co jada mógłbym nakarmić chomika, ale nie pisklę z syfonu. Jeśli już miałoby trawę żreć, to mam na oknie kwiat, choć nie wiem, czy nie toksyczny. Może nie, bo po liściu beztrosko łazi zielona gąsienica.

Pancernik wzbudza się i jakieś wibracje się toczą we wnętrzu. Dobija się? Niemowlęta przed poczęciem tak mają, że mamine brzuszki kopią zawzięcie, spiesząc się na świat, żeby go potraktować ciepłym moczem i wrzaskiem, że jednak nie, że to nieprzemyślany ruch i nie warto było się spieszyć. Gady również usiłują wydłubać się samodzielnie z jaj. Syfon może nie jest doskonałym jajem, ale trudno wymagać, żeby metal naśladował naturę. Poza tym, żeby coś naśladować, potrzebny jest protoplasta.

A w syfonie siedzi Bóg-wi-co! Głowy nie dam nie tylko za płeć, ale i za gatunek. Kiedy się miesza nieznane, to trudno oczekiwać, że wyjdzie przewidywalne. Wytworzyłem „Coś”. Chwilowo ta wiedza musi mi wystarczyć, a nie wiem, czy chcę rozkręcać syfon, żeby się dobrać do wnętrza. Może nie dojrzało jeszcze? Instalacja wierci się i mój niepokój rośnie. W końcu nie bomba, to może nie wybuchnie. Metalowe jajo trzęsie się, a mierniki kiwają wskazówkami od odbojnika do odbojnika -pełne zakresy.

Bulgocze! To już szczyt! Czyżby niemowlę gospodarkę płynami rozpoczęło? W obiegu zamkniętym, więc pewnie skażone się wynurzy. Ależ musi cierpieć katusze! Może lepiej uwolnić owo „Coś”? Na zewnątrz widziałem narzędzia, bo chodnik jest przekładany i nowe płytki mają być kładzione i młot wielki jakby Thorowi z rąk wydarty leżał oparty o ścianę. Takim młotem nabój rozbiję bez kłopotu. Trochę strach, że przy okazji uszkodzę dzieciątko płoche.

Łezka mi się zakręciła, że kalekę chciałem powić własną ignorancją i teraz, to już skruszony podszedłem do jaja trzęsącego się ze strachu. Bidulek… Wyciągnąłem dłoń i pogłaskałem jajo. Poklepałem przyjaźnie. Przytuliłem się, bo przecież „Coś” żyje i czuje. Może spragnione pieszczot i rodzicielskiej troski? Na pewno. Moja wiara wypełniła mnie po brzegi i rozczuliłem się stojąc przed zaizolowanym pancernym opakowaniem. Jak też ono „Coś” sobie poradzi z przeszkodą stojącą na drodze ku życiu?

Wzdychałem z nieutulonym żalem nad losem onego maleństwa, a ono swawoliło we wnętrzu i nawet brzęczeć zaczęło, jakby miało metalowe pazurki. Nijak żywinie pomóc nie umiałem, więc tylko głaskałem jajo, żeby wiedziało maleństwo, że nie jest samotne na świecie. Nie porzucone, jak stary trampek, lecz oczekiwane. No! Mały! Jeszcze jeden wysiłek! Walcz!, Chodź tu. Do mnie. Motywowałem w myślach maleństwo, aż wreszcie coś trzasnęło. Może cmoknęło?

Dziwaczny dźwięk wyrwał mnie z błogostanu i przestał napędzać do walki. Jajo pękło! Szpara powiększała się owalnym pęknięciem, a potem ze środka wynurzył się trzewik. Roboczy. Opancerzony na noskach i pięcie. A za nim wyszedł dojrzały osobnik w przepoconym drelichu i drapiąc się po łysiejącej głowie wygłosił komunikat:

- Uszczelka pękła! I mufka nie trzymała, ale poskręcałem i więcej pakuł dodałem. Za duże ciśnienia pchacie w aparat! Ostrożniej trzeba! Z czuciem!