Żółta Carimora.

Rzeka poszarzała i straciła blask nękana nieskończonością kropel szarpiących jej gładkość, aż stała się matowa niczym papier ścierny. Ludzie też. Szczęściem dla Rzeki stały się kwiaty podobne do żółtych irysów, które dość beztrosko ochrzciłem kosaćcami. Moje zdumienie było widoczne, kiedy okazało się, że owszem, tak właśnie się nazywają i wyglądają. Niewzruszony wędkarz ze świstem batoga wypuścił w nurt kolejną porcję żarcia i medytował przyczajony w szuwarze oczeretowym. Nie przeszkadzały mu nawet śmieci beztrosko wałęsające się w nurcie tuż przy brzegu. Pośród krzaków skarżyły się jakieś ptaki, jednak nie wychylały się, żeby nie dostać kataru. Tylko asfalt zadowolony z siebie zagarniał coraz większe kałuże i udawał, że taki gładkolicy jak wspomnienie niemowlęcych czasów. Niebo rozdarte wylewało się na ziemię, która chłeptała bezwstydnie, choć nie nadążała przełykać. Kosodrzewina w perłach dżdżu wyglądała jakby się wybierała na bal. Wiatr prószył kwiatami kasztanowców i robinii bez umiaru, przy okazji przynosząc aromat świeżo koszonej trawy pachnącej arbuzem i słodki zapach ściętych drzew. Na chodnikach ktoś rozsypał srebrno-złote gwiazdki tonące w kałużach. Te z nocnego nieba utrzymują się na powierzchni bez trudu, ale tym ludzką ręką stworzonym tak dobrze już nie szło. W niewielkich odstępach, na chodnikach, powtarzało się ostrzeżenie: „Uwaga, nadciąga Carimora”. Nie wiem, cóż to takiego, ale obrazek przypominał dziewczynkę nakrytą żółtym sztormiakiem i z wyszczerzonymi zębami. Bać się? A może wypatrywać niecierpliwie?