Konkluzja.

Jestem nudny. Pospolity i przewidywalny. Wiecznie łażę tymi samymi drogami i nawet wydeptałem już własną ścieżkę w codzienności. Powietrze odsuwa się, gdy nadchodzę, a gdybym się spóźnił, to chyba potknąłbym się o psa, który dopiero ma nadejść, albo zabłąkana ćma wpadłaby mi w oko lecąc ku wodzie. Nawet gołębie warujące w drzwiach piekarni wiedzą, kiedy się pojawię na moment, by zaraz zniknąć. Wiatr jak zwykle oblizuje mi twarz, a słońce sprawdza, czy wypłukałem piach z oczu. Czasami, gdy doskwiera mi rutyna zerknę z któregokolwiek mostu w wodę, ale woda nie chce nawet mojego obrazu rozwłóczyć po nurcie. Ma ważniejsze zajęcia.