Rozmowa.

Miasto mokło bezradnie zupełnie. Zmrok przytulał się do zziębniętych kocich łbów z rzadka tylko lizanych ciepłym, żółtym światłem reflektorów, które niczym niestały w uczuciach kochanek znikały szybko za najbliższym węgłem. Gdyby nie wszędobylskie reklamy i podświetlone wieże kościelne ta noc mogłaby się wydarzyć gdziekolwiek pośród oceanu w skorupie zbyt mizernej, żeby dotrwać poranka.

Żółknące intensywnie liście staczały się z drzew i lepiły bezwstydnie do każdej płaskiej powierzchni i nawet wiatr nie dawał rady ich poderwać do lotu w nieznane. Płoty milczały kamiennie, albo metalicznie, latarnie grały w kości o to, która ma namalować cień sąsiadki na witrynie sklepowej. W taką noc łzy pozwalały sobie na każdą fanaberię.

Stałaś na balkonie, jak jakaś Julia wydumana i mokłaś zupełnie tak samo, jak mokłaby Kaśka, czy Tamara, gdyby akurat miała kaprys wyjść na balkon pośród tej dżdżystej nocy. Ale one nie miały – ochoty, balkonu, nastroju, czy wręcz wszystkiego naraz, więc stałaś samotnie na balkonie ty właśnie.

Deszcz nie miał pomysłu co z sobą począć, więc szlochał raczej intensywnie i mało wyrafinowanie. Mokłaś chyba nieświadomie, popijając szampana z butelki, jakbyś chciała napompować się bąbelkami i unieść ponad chmury, kiedy deszcz cierpliwie rozbierał cię przyklejając się do twojego gasnącego ciepła.

Ja zadrżałbym już z pięć razy i szczękałbym zębami, a ty swobodnie zwiedzałaś wzrokiem miasto leżące u twoich stóp i łaszące się w nielicznych przypływach światła. Milczące, ale nie ciche. Mroczne, może nawet groźne i bardzo obce. Trudno oswoić miasto, nim się wydrepcze własne ścieżki tak bardzo, że nawet gołębie zaczną się kłaniać, a szpaki przywitają człowieka po imieniu i zaproszą na owocową rozpustę.

Byłaś nieobecna bardziej niż sądziłem, skoro nawet spóźniony klekot butów na obcasie wyraźnie spieszący się pod kapeluszem parasola w drodze do tam-gdzie-nie-pada nie zwrócił twojej uwagi. Miasto poszatkowane nieskończonością spadających kropli posępniało nasiąkając połyskliwą czernią.

Balkon przeciekał jak stara, przeżarta wiekiem drewniana balia. Deszcz cichutko ćwierkając strumyczkiem wijącym się w dłoniach wiatru odfruwał w mrok. Stałaś wyprostowana, pozwalając kroplom poznać siebie aż po intymność. Na rzęsach perlił się drobiazg udający koronę zdobną w kamienie Swarovskiego, a ty pobłażliwie pozwalałaś im spłynąć na policzki, gdy mrugałaś oczami i dalej, w zagłębienie obojczyków, na piersi nastroszone i pełne.

Za tobą, w pokoju, stłumione kloszem światło nocnej lampki nie mogło poradzić sobie z wszędobylskimi cieniami wałęsającymi się drżąco po zakamarkach pokoju. W oknie balkonowym wzdychała firanka pijąc wilgoć, żeby zgubić zapach zaplątany w oczkach nasączonych kurzem. Dywan został wewnątrz z obrzydzeniem patrząc na ciebie, bo już wiedział, że kiedyś wrócisz i każesz mu grzać ci stopy zmarznięte i mokre.

Nie był twój. Ani dywan, ani pokój. Nawet to miasto twoim nie było. Wynajęłaś wszystko na jedną noc jak dziwkę i traktowałaś dokładnie tak, jak się traktuje dziwki. Zaspokojenie kaprysu, jakiejś ekstrawagancji, która ledwie do głowy przyszła, a dobrym pomysłem wydawała się tylko do czasu, gdy się ją w końcu wysłowiło.

Stałaś bezpańsko, bez słów, pijąc szampana, jakby to było mleko, a kiedy opróżniłaś butelkę rzuciłaś nią w mrok, aż popełniła samobójstwo w ciemności tłukąc się na drobne. Gdzieś daleko nocny tramwaj zadźwięczał dzwonkiem i zabił szemranie wody jazgotem metalowych krawędzi przetaczających się po szynach. Jakiś ptak oszalały z trwogi zatrzepotał skrzydłami jakby walczył z kotem, noc wślizgiwała się do pokoju nie mogąc się zmieścić cała, więc otworzyłaś jej szerzej drzwi.

A potem weszłaś za nią do wnętrza. Dywan rozpaczliwie usiłował cię strząsnąć z siebie. Wzięłaś w rękę telefon, a noc z niesmakiem cofnęła się, jak oparzona przed podświetlonym monitorem. Wybrałaś numer i cierpliwie czekałaś, aż sygnał przerodzi się w głos. W środku nocy tylko ty potrafisz zadzwonić i tylko na ciebie nie umiem się pogniewać. Podniosłem słuchawkę i słuchaliśmy nawzajem swoich oddechów. Mój przypominał kota w trakcie sjesty. Twój wciąż mieszkał w innym świecie i drapał szorstkością.

- Przyjedź po mnie… Przemokła mi dusza. Nikt inny jej nie ogrzeje.