Zabobon.

Oparłem się spoconym czołem o lustro. Zimna tafla nie potrafiła schłodzić gorączki we mnie, kiedy stałem przed nią onanizując się. Za karę. Patrzyłem sobie w oczy i popełniałem gwałt na sobie. Trochę zawstydzony, zły, że doszło do aktu. Pomyślałem, że każdy facet wygląda żałośnie, gdy własnoręcznie usiłuje uwolnić się od nasienia. A jeśli jeszcze musi sam sobie spojrzeć w oczy… Wstyd mnie spętał, usztywnił. Poczułem, jak na policzki wypływa rumieniec. Gorzej czułbym się chyba tylko wtedy, gdybym przeglądał się w obojętnym, pogardliwym wzroku obcej osoby, kiedy ręka powtarzała mechaniczne ruchy niczym ćwiczenia na siłowni.

Oparłem się czołem o lustro, bo nie miałem już siły patrzeć sobie w oczy. Lustro zatrzeszczało i zaprotestowało. Poczułem jak pęka w rozetę szklanego kwiatu. Jakiś okruch zaczął mnie uwierać w czoło, więc odsunąłem głowę. Gdzieś nad brwiami maleńka kropla przerwała tamę i niespiesznie pęczniała przed podróżą na czubek nosa. Mocniej ująłem członka. Krew nie usprawiedliwia. Musiałem skończyć co zacząłem. Pogrążyć się w tej anormalnej psychoterapii i patrzeć na wyszczerzone w dzikim śmiechu zęby, na obłęd w oczach. Jak łatwo pomylić uniesienie z nienawiścią i szałem bitewnym…

Z rozety zakwitłej w lustrze spoglądałem na siebie wieloosobowo, zupełnie, jakbym je podzielił na miliard luster i każde z nich stało się niezależnym bytem. Wzrok mglił się przede mną, a ja wstydziłem się przed nieskończoną ilością własnych spojrzeń. Dyszałem, jakbym biegł do złudnego nieba po schodach. Płatki szklanego kwiatu zaczęły wypełniać się demonami przeszłości. Pięknymi. Takimi, o których myślałem, że nigdy i że zawsze. A potem… Zawsze było jakieś potem i nigdy nie było zawsze…

Wiedziałem, że przyjdzie pierwsza. Jak w mijającym życiu – też była pierwsza. Nie wiem dlaczego usiłowała mi wmówić cnotę, ale zależało jej na tym, więc uwierzyłem w nią do dnia, kiedy zobaczyłem zdjęcie, gdy przekonała obcego, by ubrał ją w białą suknię, która nie umiała ukryć dojrzewającego życia. Zanim straciłem rozum pomyślałem, że potrafiła się bronić, więc zrobiła to z premedytacją. I dostała to, czego pragnęła. Ja dostałem zdjęcie, żebym nie umiał zapomnieć.

Drugi płatek i kolejne doświadczenie. Pośród tłumu ludzi demonstrujących w tańcu pulsującą seksualność zauważyłem dwie kobiety kołyszące się bez partnera i rozglądające dyskretnie po parkiecie. Podszedłem, bo grzech zaniechania nie wchodził w rachubę. Moja nastoletnia sakiewka aż pobrzękiwała od niespełnień. Popatrzyły na mnie obie, jakbym wyszedł ze śmietnika i odmówiły. Wzruszyłem ramionami – szkoda czasu na żale, kiedy świat wiruje. Dopiero, gdy poszedłem do łazienki ujrzałem jedną z nich, jak na zaszczanej podłodze klęczy przed Murzyniątkiem, w ustach trzymając wyprężonego członka, a dekolt ma wypchany zielonymi banknotami. Murzyn, gdy mnie zobaczył pozwolił sobie na demonstrację i oburęcznie naciągnął głowę ślicznotki na siebie. Mocno i do końca. Oczy jej rosły, a łzy ścierały makijaż wijąc się czarnymi smugami po policzkach, gdy dusząc się łykała czarnoskórą demonstrację.

Wiedziałem już, co spłynie z kolejnego fragmentu rozety, ale nie mogłem przestać patrzeć. Z masochistycznym zacięciem zerkałem na drobną niewiastę, z którą przez chwilę byłem ustawową jednością. Krótką chwilę. Jeszcze ślubny portret nie zdążył się okurzyć i oswoić ze ścianą, gdy przyszła jej koleżanka na ploteczki przy lampce… No dobra. To było pół litra wódki w jakimś owocowym podcieniu, żeby dawać alibi, że to drink, a nie czterdziestoprocentowa okowita. Siedziały przytulone i mruczały swoje tajemnice coraz odważniej, bo wódka rozbiera bez litości. Trudno nie słyszeć siedząc tuż obok, więc usłyszałem. Może miałem usłyszeć?

Nie zostało mi oszczędzone nic i na słuchu się nie skończyło. Równie dobrze mogłem wsadzić w gardło dwa palce. Wyszedłem w noc, a zmysły starały się poradzić sobie z zastanym, co nie było łatwe. Seks w nagrodę? Zgoda w zamian za fanty? Za przystań bezpieczną? A potem dłoń wędrująca po udzie i usta nachylone nad żoniną piersią. Kochały się nie zwracając na mnie uwagi. Mogłem nie istnieć, być psem, albo dywanikiem leżącym koło wanny, żeby stopy nie marzły, gdy się z niej wyjdzie. Kiedy się obudziły… Pakowałem się właśnie. Błagały obie, bym stał się ich parawanem. Żebym został i był fasadą, za którą ukryją namiętności w zamian za co mógłbym od czasu do czasu skorzystać z ich ciał, lub tylko wzrok cieszyć urodą ich uniesień.

Płatki przed oczami mnożyły się wspomnieniami i pośród widzeń gęstniało od epizodów. Pani w kapelusiku, którego nie zdjęła nawet wtedy, gdy jej bielizna sfrunęła na podłogę prosiła, żebym się pospieszył, gdy już wypełniłem jej ego i żołądek wszystkim, co wskazała paluszkiem. Chciała spać i nie przeszkadzało jej, że tańczyłem pomiędzy rozchylonymi, obojętnymi udami. Tylko tak mogła zapłacić i godziła się na podobne życie być może nawet każdego dnia. Kapelusz wbity w poduszkę, cuchnący potem i alkoholem… A noc pachniała świeżością wilgotnej wiosny. Uciekłem. Znowu uciekłem.

Kolejny płatek, żeby mnie pogrążyć zaczął snuć wspomnienia z jakiejś domówki. Wieczór rozstrzelany śmiechem i skropiony obficie czymś egzotycznym zakończył się tam, gdzie rozpoczął. Łóżko gospodyni było szerokie, lecz niewygodne. Wierciłem się szukając spokoju, a znajdowałem ciało ciepłe i miękkie. Dotknąłem oddechem, potem palcem. Malowałem niedopowiedzenia czując jak przyspiesza jej oddech. Pod kołdrą gęstniał aromat pożądania. Poszedłem po niego całą dłonią, żeby skosztować. Trafiłem na rękę, która mnie odepchnęła i słowa że to nie dla mnie. Przytuliłem do siebie niezaspokojoną rękę i usiłowałem spać słysząc, jak gospodyni gryzie palce, żeby nie wykrzyczeć w noc euforii. Pościel jeszcze rano pachniała tak, że miałem problem zmieścić się w spodniach.

A następnego popołudnia, gdzieś w knajpie, dokąd poszliśmy zmarnotrawić dzień, popatrzeć na świat i ludzi zniknęła mi z oczu ledwie noc wzięła okolicę w objęcia. Szukałem, aż znalazłem. Na piętrze, tam, gdzie nie wpuszczano kawiarnianych gości klęczała z wypiętymi pośladkami. Ktoś brał ją od tyłu. Mocne pchnięcia kołysały jej obnażonymi piersiami, a zduszony jęk rozkoszy wydobywał się spomiędzy drugiej pary obnażonych ud. Zobaczyła mnie pośród obłędu i podniosła wzrok.

- Wyjdź! – wycharczała ustami pełnymi nasienia, a rozkaz uzupełniła wiązanką tak soczystą, że oba samce znieruchomiały nie bacząc na instynkty.

Kropla krwi spłynęła już na czubek nosa łaskocząc mnie, a lustro szydziło ze mnie, żebym wybrał jedną połowę twarzy. Znów chciało mnie biczować podrzucając kolejne wspomnienia i obrazy upiorne. Dłoń miałem twardą. Bolało, ale nie przestawałem. Gapiłem się w lustro z obnażonymi kłami i charczałem. Siedem lat nieszczęścia? Tylko siedem? To wcześniej niby miało być szczęście? Zawyłem. Z bólu raczej, ale mój krzyk mnie oszołomił i splamiłem wytryskiem lustro. Ociekało mleczną, stygnącą lepkością i przestało pozwalać sobie na ironię. Kropla krwi spadła na więdnącego członka. Zadrżałem. Boli. Ma boleć. Na pewno w poprzednim życiu byłem grzesznikiem i pokuta mi się należy. Mam czuć. Każden policzek i każdą zniewagę. Dzisiaj kupię kolejne lustro. To nie koniec pokuty. Wciąż nie zasłużyłem na rozgrzeszenie. Jeszcze tylko siedem lat, chyba, że zniszczę kolejne lustro.