Wiara, nadzieja i miłość.

Liście były cięte grubo. Można powiedzieć niechlujnie, ale takie liście na dnie kubka potrafiły oddać w pełni smak herbaty. Cierpki, trudny do przełknięcia, gdy wargi spieczone domagają się wilgoci. Takiej herbaty nie można pić, gdy się jest spragnionym. Nie zastąpi łyka wody – choćby z kałuży podniesionego. Taką herbatę pić można tylko wtedy, gdy nie jest koniecznością, a kaprysem.

A ona właśnie miała kaprys. Piła herbatę tak mocną, że gdyby nieprzeźroczyste ściany kubka pozwoliły przejrzeć ją na wskroś wydawałaby się kawą. Ciemna, mocna i parująca, pachnąca wyschniętymi liśćmi i odrobinę dymem z ognia, który przywarował niedaleko jej stóp. Lubiła, kiedy ciepło pchnięte wiatrem wślizgiwało się pod nogawki spodni i z nieskończoną cierpliwością i łagodnością wspinały się po łydkach. Niemal chciała się rozebrać, żeby wpuścić te ciepłe jęzory wyżej. W końcu siedziała sama, a najbliższy człowiek znajdował się poza zasięgiem słuchu.

Drzewa przyglądały się w milczeniu rosnącym na ziemi cieniom i chyba podobały się sobie, bo szemrały cicho mrucząc niezrozumiałe pochwały. Jakaś sosna pokiwała kosmatym łbem, a buczyna uniosła rozłożyste ramiona na chwilę, jakby wzdychała. W oddali, pośród pól pociętych skibami stała samotna lipa. Jej też daleko było do towarzystwa. Siedzącej zdawało się, że herbata zaczyna pachnieć lipowym kwiatem, ale to nie mogła być prawda. Kwiaty dawno już zapłodnione wydały owoce, a teraz jesień barwiła drzewo miodowym zlotem nieuchronnie zbliżając się ku zimowej senności.

Wrzesień był ciepły tak bardzo, że ziemia krzyczała o odrobinę wilgoci do której przywykła i tęskniła już całkiem jawnie. Noc aż kwiliła i z litości obsypywała porankami źdźbła traw płaczem mgieł rozsnuwanych szeroko nim odeszła, by słońcu miejsce zrobić. Pomiędzy wyszczerbionym górami horyzontem, a tym pagórkiem w połowie porośniętym mieszanym lasem leżały pola skrupulatnie zagospodarowywane każdego roku, by dać plon i uzasadnić sękate ręce tubylców.

Słońce czochrało się o poszarpane erozją szczyty i zaczęło już krwawić, jakby w zapomnieniu rozdrapało rany do krwi. Lipa wyciągała jęzor cienia coraz dalej i dalej, jakby chciała się nim przysiąść do ognia gasnącego od zapomnienia. Połknęła już miejsce, w którym siedzącej kobiecie udało się znaleźć dwie garście kartofli, zapomniane przy zbiorach. Teraz trzeszczą grubą, czarną skórą spaloną w żarze ognia. Nie ma pośpiechu. Miąższ ukryty pod spalenizną będzie wciąż jadalny. Ogień nie był aż tak rozpasany, żeby samemu je pochłonąć. Herbata wciąż grzała jej dłonie. Kiedy już wyjmie ziemniaki, zrobi sobie jeszcze jedną.

Ma czasu całą noc. Choć pod drzewami wymościła już legowisko z suchych liści i świerkowych gałęzi miała zamiar przegadać tę noc z gwiazdami zakurzonymi tą pylistą jesienią. Nie były to gwiazdy przeglądające się w lustrach jezior, lecz te, którym przyszło kwitnąć nad stałym lądem. One musiały szukać oczu wilgotnych i strumieni przemykających gdzieś między kamieniami, czy ukrywających się w szpalerze osik, brzóz, czy leszczyn. W rowach, gdy się wypełnią mulistą, ciężką wodą siorbaną w połaciach tłustego czarnoziemu.

Herbata schła na wargach pozostawiając je spierzchniętymi. Wieczór nadciągał równie niespiesznie, co nieubłaganie. Ogień skamlał o resztki napoju, więc wylała je wprost w głodne trzewia patrząc na wesołe, pomarańczowe iskierki mrużące oczy z zachwytu. Słońce skaturlało się po drugiej stronie gór, chociaż liczyła, że może tym razem stoczy się w tę dolinę i zamiast przy ogniu usiądzie przy tej wielkiej gorącej kuli. Mogła nawet połatać jej te blizny i skaleczenia, których się nabawiła tocząc się przez kostropaty pejzaż.

Nie tym razem. Niebo sfioletowialo, spurpurowiało i przymierzało się do snu. Nawet chmury spopieliły się i biegły gdzieś bezgłośnie, uciekając przed słońcem, jakby zawstydzone, że pod spódniczki im zagląda bezczelnie. Wiatr rozsiewał słodkie, zakurzone zapachy i mieszał je, jakby przygotowywał aromatycznego drinka ze wszystkich możliwych składników. Potrafił mieszać – musiała to przyznać, że perfumy wiatrem przyprawione potrafią zawrócić jej w głowie. Położyła się na plecach czekając na pierwszą gwiazdę. Wrześniowa wigilia. Wypatrywała oczy w bezkresie granatowiejącego sufitu. Jakaś trawa szeptała jej do ucha pieszczotę budząc na skórze pragnienie dotyku.

Otrząsnęła się. Nie było z nią tego, którego dotyk mógł sprawić, by czas oszalał. Nigdy nie było. Może źle szukała? Zbyt krótko? A może w niewłaściwym miejscu? Może gnana niecierpliwością zbyt wcześnie uciekała nie dając szansy żadnemu nikomu… Uśmiechnęła się do siebie – bardzo lubiła właśnie tak myśleć – żadnemu nikomu. Bo wiedziała, że pozna od razu, gdy w jej życiu pojawi się ktoś. KTOŚ! Nie zamierzała decydować się na bylejakość, czy w półśrodkach szukać ukojenia. Hazard i złudzenia napełniały ją obrzydzeniem. Nie chciała grać uczuciami w karty i liczyć, że po kolejnej rundzie los się odmieni i sprawi, że brzydkie kaczątko jej chceniem przepoczwarzy się w piękno rajskiego ptaka.

Spomiędzy iskier wydłubała patykiem trochę ziemniaków, resztą postanawiając podzielić się z ogniem. Niech i ogień ma chwilę ze smakiem. Wrzuciła garść chrustu i ze dwie grubsze gałęzie, żeby ogień rozszalał się i mlaskał pohukując lubieżnie. Toczyła w dłoniach kulę, nie bacząc, że ręce stają się czarne jak noc. Przełamała wpół, a w środku zalśniło złotem jądro. Parujące, gorące jak piekło i przyprawione dymem tak, że nie potrzebowała nic więcej. Wgryzła się drażniąc podniebienie chrupiącym węglem, lecz i to jej nie przeszkadzało.

Zmierzch przysiadł na zadzie i zaglądał jej w oczy, jakby pytał, kiedy pozwoli mu przytulić się do jej ciała, ale zlekceważyła go zupełnie. Nie przeszkadzało jej, że świat okradł z kolorów, że kształty rozproszył i uwodził jej myśli w nierealne przestrzenie. Marzyć trudno, kiedy zbyt wiele je ogranicza. Marzenia wymagają bezwstydu i odwagi. Inaczej są tylko cieniem. Odbitym w wodzie obrazem, który nie odda ciepła, ani wiary w spełnienie. A jednak przykro parzyć jeden kubek herbaty. Nawet, jeśli to drugi. Dwa na raz – to co innego. Noc przysiadła jej na ramieniu i zerkała na wilgotniejące oczy. Tylko z bliska różniły się od tych łez migoczących na firmamencie. Teraz mogła już bez wstydu wyjąć drugi kubek i postawić go obok własnego. On na pewno lubi mocną herbatę. Doprawioną dymem. Może wreszcie tej nocy przyjdzie po nią? Będzie czekać.