Wróg u bram.

 

        Stawiam kreskę by oddzielić to, co było, od tego co ma nadejść. Długo i raczej bezmyślnie gapię się w papier, bo przecież kreska nie posiada specjalnej wartości, prócz tej, którą usiłuję jej nadać. Mizerna granica dzieląca nicość na dwa kawałki o nieznanej wielkości. Kreska nabiera życia dopiero wtedy, kiedy pojawia się pierwszy przemytnik – nie wiem, co niesie w saczku, ale najwyraźniej chce nielegalnie dostarczyć towar na drugą stronę. Napinam kreskę, żeby zadźwięczała niczym struna. Stawiam węzły, jak wartownicze wieże. Szmuglerów przybywa. Nocą, kiedy stają się najzuchwalsi – atakuję! Osaczam ich i biorę na spytki. Kręcą. Jąkają się. Każdy dźwiga jedno wspomnienie.