Ze łzami w oczach.

 

Wystarczyło wyjść na otwartą przestrzeń, żeby wiatr złapał mnie za gonady i sprawił, że mniemanie o wątpliwej urodzie kawek przeżyło niespodziewaną metamorfozę. One, siedząc pośród nagich gałęzi drzew prezentowały się nad podziw statecznie i znosiły napór zimnego powiewu z godnością. Ja? Kuliłem się, oszczędzałem ciepło, a z kubatury bezwzględność natury ścierała płoche myśli, wątpliwości i cywilizacyjną beztroskę. Wyleczony z niepamięci wspomniałem górskie wyprawy, kiedy dla zachowania równowagi musiałem brnąć pod wiatr w takim nachyleniu, że wystarczyłby moment ciszy, by upaść na twarz i dotkliwe się okaleczyć. I to bez myśli samobójczych. Zarost zesztywniał mi na policzkach i tylko czekał, aby okryć się szronem lodowych igieł, a uszy napompowane wietrzną muzyką doznały objawień, jakich nie da się odtworzyć klawiszami elektronicznego pianina. Panny szczuplejsze niż zwykle na szczudłach opakowanych w elastyczne materiały brodziły pośród asfaltowych brzegów rzek miejskich trotuarów. W zatokach autobusowych pulchne, miękko-bawełniane pośladki kokosiły się w nieco cieplejszym klimacie dresowego opakowania, oczekując na transport w łagodniejsze okolice. Nad Rzeką skłębiły się baloty chmur, zderzając się bez końca, niczym stado niesfornych baranów. Leszczynowe łozy zaroiły się od miękkich gąsienic, wierzbowe kotki nadal tkwią w uśpieniu, czekając, aż słońce cierpliwie wygłaszcze ich stęsknione wiosny grzbiety. Turkusowe skarpetki utknęły w beżowych adidasach, nie dorastając do skraju wydartych dżinsów, przez co bladość kostek zdawała się być już śmiertelnie niebezpieczną, mimo młodego wieku.