Poprzestając na małym.

 

          Pani o zachwycających kształtach miała tak mleczne szkła okularów, że nie mogła dostrzec uwielbienia w oczach kompaktowego Goliata stojącego nieopodal. Człowiek zbudowany był na wzór herosa, tylko w nieco uboższej skali – raptem jakieś metr pięćdziesiąt w wojennych buciorach. Nie dostrzegła też wysokopiennej, odtłuszczonej niewiasty w bojowym makijażu i szponach zaczepnych, zamaskowanych bladoróżowym kamuflażem, o barwie powielonej na wargach. Królowa Śniegu? Rozglądałem się dość zachłannie, bo przedpole pełne było elementów zbyt atrakcyjnych, by gnuśnieć z nosem w monitorze telefonu, jak znakomita większość podróżnych. Hałaśliwa dzieciarnia wracająca ze szkół przepychała się obok tych, którzy z mozołem nieśli do domu siatki wypełnione nędzą codzienną. Dziewczę zaplotło nogi, czekając na tramwaj i gibało się utrzymując chwiejną równowagę na zewnętrznych krawędziach stóp. Pani w beżowych, miękkich spodniach prezentowała ukrywające się pod nimi mięśnie dokładniej, niż anatomiczne pomoce naukowe dla studentów. Smutno mi było, że nie znam ich nazw, i nie mogę usystematyzować wiedzy posiłkując się fachowym terminem. Trudno – musi mi wystarczyć pokusa ze szczyptą tajemnicy.