Potęga miłości.

 

- To już dziś! – ekscytacja przerosła nawet emocje porannego wzwodu, wypielęgnowanego niegrzecznymi snami.

 

Strąciłem kołdrę w czeluść oceanu. Dywan nie protestował zbyt zajadle. Tylko szklana wyspa potrącona łyżeczką zakwiliła rzewnie i pękła.

 

- Niech to szlag! Zorba zapewne powiedziałby „jaka piękna katastrofa”.

 

Niespodziewana erupcja szklanego wulkanu nie mogła ostudzić nastroju. Obudziłem się pluszowy i romantyczną duszę ledwie zmieściłem w wyposzczonej sypialni. Co prawda odkurzałem w tym miesiącu, ale przy TAKIEJ OKAZJI mogłem to zrobić raz jeszcze.

 

- Przecież dziś… wróci ONA!

 

Z wdziękiem pasikonika pognałem do łazienki, nie przejmując się absolutnie własną nagością telepiącą w chłodzie lustrzanego wzroku. Najwyraźniej zwierciadło z przedpokoju chciało zakpić ze mnie, ale pokazałem mu język. Wiedziałem, że tyłek, to ja mam na pewno. Niebagatelny. Rączo zająłem strategiczne miejsce przy umywalce. Ogolić się, pod pachami też. No i wypucować tego tam łapserdaka, żeby mi wstydu nie przyniósł. Woda po goleniu, lekkie muśnięcie głowy grzebieniem, żeby wytrząsnąć ewentualne przeszłości…

 

- Myć? – zakwitła we mnie drobna niepewność – Lepiej umyć, żeby żenady nie było. I szpony opiłować na krótko, bo jeszcze podrapię Moją Kruszynkę.

 

Zabiegi mnożyły się niczym menu w renomowanym SPA, ale przecież wielki dzień już się zaczął! Zafundowałem sobie pełen pakiet zabiegów, z potrójną lewatywą włącznie. Puste rurociągi pokarmowe pobudziły wreszcie motyle do ćwierkania. Nie umiałem tak wdzięcznie i dziewczęco i moje motyle buzowały basem, jakby były szerszeniami, czy trzmielami XXL. W takich warunkach depilacja pośladków, to pryszcz. Emocje stłumiły ból.

 

Zegar raz wlókł się niepomiernie, to znowu galopował wypatrując nagrody za Wielką Pardubicką. Powtórzyłem opryski. Dezodorant wgryzł się we mnie, aż syknąłem. Jednak depilacja, to wcale nie taki pryszcz. Nawet trzmielo-motyle ucichły, czekając aż wybuchnę. Zerknąłem na fotografię stojącą na ołtarzu pomiędzy kwiatami i uśmiech rozproszył chmury. Była piękna. I dzisiaj… Och! Depilacja, to jednak pryszcz. Warto było pocierpieć. A dezodorant zdążył odparować, więc pora na resztę zabiegów. Konsjerża nie miałem, pokojowych też nie.

 

- Zresztą, sprzątać lepiej na golasa, żeby nie uświnić koszuli i kantów w spodniach nie zdefasonować.

 

Poszedłem na całość. Przebrałem pościel. Ona chyba lubi flanelową? W kwiatki, czy w misie? Ja miałem tylko jakieś kraty – bez sensu! Po babci została jedna z czegoś egzotycznie miękkiego. Tamtą przynajmniej zna. Kiedyś… Och! Założyłem białą. Kraty absolutnie nie pasowały do powagi chwili. I kanty od długotrwałego leżakowania na półce również nie. Wyprasowałem pościel na wszelki wypadek i skropiłem czymś pachnącym. Każda kobieta chyba lubi, kiedy prześcieradło pachnie?

 

Odkurzacz, jak natrętna mucha bzyczał i bzyczał, usiłując pożreć stłuczoną szklankę. Dopiero jak ta ukąsiła mnie w duży paluch – ochłonąłem i pozbierałem ręcznie, tyłek wypinając pod niebiosa. Rowkiem przepłynął detaliczny przeciąg. Zadrżałem. Dobrze, że nie zarżałem.

 

- Wywietrzyć. Koniecznie!

 

Wydawałem sobie polecenia i karnie realizowałem całe pakiety rozkazów, żeby samcze gniazdo przekształcić w świątynię miłości. Malować? Nie. Za późno już. Więcej kwiatów? Nie chciałem jej oszołomić aż tak, by zamarła w pół kroku. Miała tylko lekko zwiotczeć w moich ramionach i dać się ponieść przez wszystkie piekła namiętności tego świata. Poranność wzwodu była już lekko przechodzona. Czas mija nieubłaganie, a sterczenie nadaremno zaczynało doskwierać. Opłukałem zimną wodą. Twarz też.

 

- Spokojnie. Jeszcze dwie-trzy godziny.

 

Żeby nie zwariować zabrałem się za mycie okien. Przesadziłem też zwiotczałe kaktusy wyglądające na śmiertelnie chore, schowałem do szafy parasole z połamanymi odnóżami, a sprzęt wędkarski wepchnąłem za regały, żeby nie straszył pióropusz batów z wesoło podrygującymi, kolorowymi spławikami. Już dawno miałem je pochować, bo zaczęły wrastać w palmę stojącą w rogu pokoju. Lepiej nie spotkać się z pytającym spojrzeniem Mojej Pięknej Pani, gdy pierwszym rzutem oka natknie się na niezatapialny dowód moich prymitywnych aspiracji. W życiu nic nie złowiłem, poza katarem i dwoma mandatami za łowienie poza zasięgiem karty wędkarskiej.

 

Wędki nawet nie zajęczały, kiedy wpychałem je w pajęczyny za meblościanką. Tam chyba nie zajrzy? Skamieniałem na chwilę i na wszelki wypadek wepchnąłem jeszcze głębiej. Nie. Nie zajrzy! Będzie mi patrzeć w oczy, a ja zajmę jej zmysły pieszczotą.

 

- Wraca! Wreszcie do mnie wraca!

 

Tańczyłem obijając się o meble. Jeszcze godzina, bo więcej nie wytrzymam. Pojadę po nią. Odbiorę osobiście. I choćbym miał sterczeć w deszczu i dziesięć w skali Beauforta wiało mi w pysk, wezmę na ręce i przyniosę do naszej oazy, żeby nacieszyć się ciepłem bliskości.

 

- Nie! Nie będę dłużej czekał!

 

Cierpliwość nigdy nie była moją mocną stroną, a dzisiaj, to już kompletnie straciłem rozum. Pójdę. Naprawdę, pójdę i będę czekał na nią. Siedzenie w domu wydawało mi się niegodne, mało męskie, zbyt tchórzliwe. Uczuciem mogłem przecież zmienić klimat w północnej Afryce, a siedzenie i gryzienie pazurów nie przystoi komuś z takim rozmachem. Szerszenie zabrzęczały we mnie gniewnie, przyznając mi rację.

 

- Idziemy! – krzyknąłem do nich donośnie.

 

Mało brakowało, a emocje wygnałyby mnie nago w świat. Ocknąłem się w otwartych drzwiach, osaczony podejrzliwym wzrokiem sąsiadki, szczęśliwie na wpół ślepej.

 

- Dzień dobry – bąknąłem i w panice wycofałem się do okopów.

 

Koszula była zbyt ciasna, aby objąć tors wypełniony westchnieniami, a krawat stał się obrożą trzy numery zbyt małą. Spodnie? Kto zapinał zamek przy pełnym wzwodzie, ten wie, że to niełatwe i grożące trwałym kalectwem. O wypadek nietrudno, gdy ręce rozbiegane dygoczą, a materiał sztywny sugerował burzę podskórną. Porwałem kiść kwiatów z wazonu, który z rozpaczy rozchybotał się na stoliku.

 

- Idę! – krzyknąłem do świętego obrazu prosto z Lichenia przywiezionego przez babcię, aby uchronić mieszkanie od złych spojrzeń i klątwy kościelnej – wrócę z NIĄ!

 

Wiatr opowiadał niestworzone historie, gdy gnałem przez miasto. Gdzieś tam… miała pojawić się ONA. Byłem grubo przed czasem, gdy otwierałem drzwi zakładu, ale sekretarka była wyrozumiała. Uśmiechnęła się z lekkim przekąsem, wskazując stojące pod ścianami krzesła i gazety sprzed miesiąca zaczytane na śmierć w niecierpliwych dłoniach podobnych do mnie.

 

- Czy ktoś czekał z równą niecierpliwością, jak ja? Absolutnie niemożliwe!

 

Mało nie rozszarpałem jakiegoś kolorowego miesięcznika pełnego plotek i wielkiego świata. Szczęściem, drzwi się otworzyły i wyszedł kierownik, trzymając pod pachą duże pudło.

 

- Już pan jest? – zdziwił się, ale zawodowy sznyt wziął górę – już idę po nią. Zespół się postarał i jest jak nowa.

 

Chwilę później wrócił, w ramionach trzymając martwą lalę. Chwyciłem, czując niepohamowaną siłę miłości.

 

- Jesteś wreszcie! – szepnąłem jej do ucha i włączyłem. Popatrzyła na mnie, jakby wstawała po długiej chorobie:

 

- Dzień dobry Kochanie… Tęskniłeś?