Zaduma.

 

Liście rumiane z wysiłku, żeby utrzymać się na gałęziach nie dają już schronienia bandzie wróbli. Na chodnikach zakwitają wełniane czapki wciśnięte głęboko na uszy. Po kształtach, jakich pozazdrościłby nawet porządny krzywik, rozpoznaję kobiety podążające czarnym konturem w stronę swoich niecierpliwości. Rzeczywistość zmarznięta, skrząca się i ponaciągana tak, że tylko patrzeć, jak rozedrze się w słabszym miejscu i ze środka wysypie się puchowa przyszłość pełna strojnych choinek, bałwanków z gnijącym, pomarańczowym nosem, ślizgawek posypanych grubą solą i przekleństw odbijających się pomiędzy krawężnikami. Patrzę na młodego beagle’a podążającego świeżym tropem złotej rosy pozostawianej mimochodem przez szorstkowłosego jamnika na mokrym trawniku. Pan wiozący z mozołem liche, niewyrośnięte dynie, skrzypi wysiłkiem łańcucha i oddechem świszczącym. Pośród próchna sypiącej się dębiny wiewiórka ukrywa włoskiego orzecha na czarną godzinę – trudno się dziwić zapobiegliwości – inflacja szaleje, a jeść trzeba. I samcze kozaczenie nie wniesie wiele, gdy luty schwyta za pusty żołądek i wygna na żer. Łapacze tęczowych snów dygają wdzięcznie ze sklepowej witryny i czekają na amatora, który zechce podzielić się własną fantazją. Jarmark w Rynek odziany wdzięczy się i stroi, by lada chwila rozśpiewać się kolędami pośród aromatu grillowanych szaszłyków, naleśników nabrzmiałych gorącym wszystkim, łakoci, upominków niezwyczajnych, zdenerwowanych łakomym wzrokiem tych, którzy muszą, albo tych, którzy wątpią.