By przetrwać.

Mrówki z własnych ciał budowały żywy most, żeby przekroczyć strumień. To znak, że na ucieczkę już najwyższy czas. Jedna za drugą wchodziła po grzbietach poprzedniczek i trzymając się towarzyszy śmiało wkraczała w spokojnie szemrzący nurt przesiąknięty chłodem górskich roztopów. Minęły już połowę szerokości i zatrzymały się na chwilę, by skolonizować głaz sterczący pośród wody, ale już pewnie stawiały kolejne kroki, żeby dotrzeć na przeciwległy brzeg.

Zafascynowany i przerażony patrzyłem w jakim tempie te niepozorne owady dawały sobie radę z żywiołem. Po grzbietach budowniczych przebiegały całe oddziały, którym nie brakowało odwagi na eksplorację nieznanego. Chciałem podejść, ale na szczęście nie zrobiłem tego. Coś sypało się z góry. Rzuciłem okiem – mrówki! Skakały z wysokich gałęzi drzew pochylonych nad wodą. Skąd wiedziały, że minęły przeszkodę i mogą puścić się i na złamanie karku spadać z kilku metrów nim wylądują na drugim brzegu, tonąc w wilgotnym runie? Nie wiem, lecz ich liczba była niepojęta. Spadały bez końca, jak deszcz w spragnioną wilgoci ziemię.

Desant z powietrza i ofensywa forsująca strumień zaczynała się już zwierać przy brzegu w kipiącą energią plamę sondującą przyczółek w tak wielu kierunkach, jakby to było stado ośmiornic sięgających mackami wszystkich kierunków świata. Wciąż nie umiałem odejść oglądając obraz inwazji. Zbiorowy umysł działał sprawnie i przetwarzał pozyskane informacje w takim tempie, że pochopne życie nie nadążało z ucieczką. Wszystko, co było zbyt powolne zostało rozczłonkowane na mikroelementy i strawione na miejscu. Mrówki nie kłóciły się, nie rywalizowały między sobą, lecz współpracowały i dzieliły się łupem z tymi, którym nie dopisało szczęście. Apetyt stada zdawał się nie mieć końca. Podglądałem w milczeniu zbyt długo.

Kiedy ocknąłem się i obejrzałem za siebie, okazało się, że zostałem osaczony. Mrówki szeroką ławą sunęły w moją stronę, a ja nie widziałem żadnej drogi ucieczki. Drzewo? W obliczu sposobu przekraczania strumienia musiałbym być niespełna rozumu, żeby tam szukać schronienia. Tyraliera okrążająca moje spocone z emocji ciało tężała i napierała. Bezradność trzeba było pokonać, albo definitywnie ulec brutalnej sile.

Nie byłem pewien, czy biegnąc po mrówczych ciałach zdołam im umknąć. Pewnie były przygotowane na taki rozwój zdarzeń. Wiele mogło uczepić się mnie, wgryźć w łydki i sparaliżować mnie jadem, by kolejne zastępy wykończyły mnie i padło w trawę ciepłe jeszcze ciało, aby wojownicy mogli się pokrzepić przed dalszą drogą. Byłbym sutym posiłkiem. Nic z tego! Kilkoma wielkimi susami skoczyłem w strumień i zanurzyłem się w przeraźliwie zimną wodę, by spłynąć w dół. Ochłonąłem momentalnie, lecz kiedy się obejrzałem za siebie…

Żywe, ruchliwe kleksy z mrówczych ciał spławiały się niewiele za mną, korzystając z łaskawości nurtu. Brzeg szeleścił zeschłymi liśćmi. Ptaki umilkły. Głodny pośpiech dyszał dookoła. Z przerażenia chciałem krzyknąć, jednak woda wlewała mi się do ust i zamiast krzyku prychałem próbując odzyskać oddech. Strumień, szczęśliwie dla mnie był wciąż głęboki i szeroki, a żadna z przeszkód nie blokowała drogi ucieczki. Mrówki pewnie czekały, aż powalone drzewo spowolni mój dryf i dopadną mnie gryząc na śmierć.

Las ucichł z przerażenia. Wszystko, co żywe, dawno już z niego uciekło, a ostatnie niedobitki pożerane żywcem nie wydawały najdrobniejszych odgłosów. Rój żarł bez końca i bez litości, zostawiając za sobą jałową ziemię. Już chyba tylko ja broniłem się przed agresją. Zacząłem machać rękami. Trochę po to, żeby zwiększyć tempo ucieczki, a trochę z zimna. Zdawało mi się, że w ten sposób zwiększam szanse i choć zmęczenie skróciło mój oddech do spazmów – wiosłowałem ostatkiem sił.

Niebo spopielało. Dopiero co było błękitne i blade od słońca, a tu sine zwały sunęły w moją stronę jak pustynna burza. Względem zagrożenia wciąż mnie ścigającego niewiele byłoby rzeczy bardziej przerażających. Pogodziłem się z nadciągającym z przodu niebezpieczeństwem i płynąłem z prądem ile sił, uciekając przed mrówkami, które w niepojęty sposób połączyły już pojedyncze kleksy w jeden gęsty dywan.

Teraz krzyczałem już paniczną trwogę dostrzegając strategię mrówek. Dywan przyspieszał! Mrówki z tyłu wchodziły na grzbiety stada, biegły naprzód i skakały w wodę, żeby kolejne wykorzystały ich ciała jako tratwę. To dlatego nie mogłem uciec, chociaż wiosłowałem, co sił rękami i nogami.

Gąszcz nabrzeżny trzeszczał podejrzanie, a kożuch szaro-czarnej ściany z przodu gęstniał. Nie dałem rady oszacować, co teraz nastąpi – dogonią mnie mrówki, czy pochłonie mnie ta pulsująca ściana zbliżająca się opieszale. Coś drapało mnie w gardło i szczypało w oczy. Nie było czasu na sprawdzanie. Niezłomność pościgu wykluczała wahanie, czy brak działania. Wpłynąłem w czerń.

Była gorąca, dysząca i pozbawiona powietrza, którym mógłbym oddychać. Zanim poddałem się udało się przepłynąć tę ścianę, za którą niebo było błękitne, choć wyblakłe. Tu też była cisza. Oba brzegi wyglądały, jak po kataklizmie. Spalone do gołej ziemi i dymiące niedogaszonymi ogniskami. Ktoś, za kołnierz, wyciągnął mnie na brzeg. Leżałem w największym popielniku świata i charczałem w konwulsjach. Byłem wykończony, ale żywy, choć nie miałem sił na jakikolwiek ruch. Ktoś kucnął koło mnie.

- Noooo koleś… Nie sądziłem, że komuś uda się wyjść z tego lasu…