Podchwytliwie.

Wiosna rozszalała się niepostrzeżenie, wszystko kwitnie i pachnie, aż się zastanawiam, czy pszczół wystarczy na tak wielką rozpustę. Teraz nawet śmietnikowe wonie jakoś słabiej biją po nozdrzach. Niebo przymierza się do deszczu, lecz czyni to z wysiłkiem, jakby miało zatwardzenie, albo zapomniało już całkiem, że potrafi spaść na świat wilgotnym prysznicem. Zamaskowani ludzie czają się wszędzie. Może na mnie, może na wroga śmiertelnego, który drepcze gdzieś obok, kryjąc się w skali trudnej do dostrzeżenia nieuzbrojonym okiem. Tylko obcy pracują na wysokościach ocieplając kolejną i kolejną elewację, żeby skwar lata słabiej docierał do wnętrz umęczonych tubylców. Psy nadal stanowią alibi dla tych, którym się marzą spacery, więc czarterowane są w ramach pomocy dobrosąsiedzkiej i korzystają z natury w większym niż zazwyczaj wymiarze. Ciekawe, czy niemowląt również dotyka najem na czas drzemki.