W pieleszach.

Czas przepływa przeze mnie, jak morze przez meduzę. Jest wszędzie. Panoszy się. Pokpiwa. Chyba. Może to moja paranoja nadaje mu moc, może moja słabość. Ukrywam się w głowie. Zdejmuję twarz, bo zupełnie mi teraz niepotrzebna. Wkładam do miski z wodą – zupełnie, jakbym chował sztuczną szczękę na noc, żeby móc mlaskać, ciamkać i ględzić niezrozumiale.

Twarz w wodzie wygląda na zwiędniętą. Sflaczałą. Ostatnio była mocno używana. Przyda się jej płukanie, bo zakurzona i ponura. Pielęgnacja. Spa dla twarzy. Ta, mogłaby się uśmiechać, ale nie chce najwyraźniej. Może źle jej było ze mną. Może nienawidzi mnie? Wystawię na allegro, czy OLX. Może ktoś kupi, albo wymieni na inną?

Otwieram szufladę i chowam ją do środka. Mam tam jeszcze kilka. Na wszelki wypadek, bo zdarza się zgubić. Roztargnienie, albo emocje i po wszystkim. Zostaje potem gdzieś w biurze rzeczy zagubionych i nikt się nie zgłasza, bo wiadomo – tam nie potrafią przechowywać twarzy i one szybko parcieją i kruszą się – trudno, kto zgubił, musi mieć nową. Ja mam kilka. Jedna, to jeszcze z metką – dziewicza. Trzymam na szczególną okazję. Kiedyś założę, ale teraz, to nawet nie dotykam, żeby kancery jakiejś nie zrobić.

Przebiegam wzrokiem – cztery. Teraz są wszystkie. Pływają sobie spokojnie w letniej wodzie. Patrzą się. Jedna, to nawet kokietuje mnie. Ją rzadko zakładam. Domowa. Wyjmuję, kiedy przychodzą goście. Może jej się nudzić, bo dawno nikogo nie zapraszałem. Z nią nie wychodzę dalej, niż na balkon. Przyzwyczajona jest – taka kura domowa. Mam szczęście, że to lubi. Nie każda dałaby radę.

W domu, kiedy nie ma gości, chodzę bez twarzy. Trzeba oszczędzać. Nie jestem krezusem, a cztery twarze, to niewiele. Są tacy, co mają specjalną garderobę na twarze. Ja muszę zadowolić się płytką szufladą, chociaż był czas, gdy powodziło mi się lepiej i mam jeszcze zapasowe szuflady, na wypadek, gdyby się trafiła dzika forsa. Kupiłbym bez wahania ze trzy, albo i więcej. Nawet zagrałem w totolotka, kiedy była kumulacja i marzyłem przez parę dni, że będę miał garderobę z twarzami na każdą, najdzikszą okazję, że będę przebierał i kaprysił jak filmowa gwiazdka, która drugi raz nie założy tej samej, ale nie odda też biedniejszym, żeby nie chodzili w jej twarzy. I potem marnują się twarze zamknięte na wieczność w prywatnych rezydencjach i nawet w spadku nie zostaną przekazane innym, bo testamenty obwarowane są restrykcjami i żadnej twarzy uwolnić nie zechcą.

Uśmiecham się do tej domowej, czochram delikatnie tę, którą właśnie zdjąłem – służbową. Dzisiaj smog był w mieście. Trochę poszarzała, ale w kąpieli się zregeneruje. Ma czas. Weekend. Do poniedziałku powinna być świeża, jak zapach bułeczek z pobliskiej piekarni. Nowa przygląda mi się badawczo, choć metka przesłania jej jedno oko, jak piratowi z bajek. To nie czas na fanaberie. Nie założę jej. Mierzyłem w sklepie. Nic nie zmieniło się od czasu zakupu. Musi pasować. Nie kupowałem twarzy na jedną okazję, tylko na lata. Roztropnie. Może nie jest spektakularna, jak kreacja na Sylwestra, ale solidna, jak dębowe biurko, które pamięta czasy królów. Niezniszczalna i rozpoznawalna, lecz nie pstrokata niczym papuga.

Czwarta… Z nią jest źle. To twarz z historii. Nosi piętno lat ze mną. W niej dorastałem i przeżywałem te wszystkie pryszczate lat pełne wstydu i upokorzeń. Pierwszych, miłości, które czezły w słowach niepokornych, albo były wyłącznie iluzją spuchniętego z pożądania rozporka. Trzymam ją z sentymentu. Przychodzą czasami nostalgiczne, listopadowe wieczory, kiedy wyjmuję ją i staję przed lustrem. Albo w oknie, gdy noc łaskawie zgasi słońce i pozwoli na swobodę. Krępuje mnie ciekawość zewnętrza. Nawet, gdy jest iluzoryczna. Z tą twarzą lubię samotność. Otulam się nią, jak miękkim kocem i wspominamy sobie drobiazgi, płaczemy razem, albo śmiejemy się z mojej niedoskonałości.

Pogłaskałem ją czule zanim zamknąłem szufladę. Nie ma co wzdychać, do listopada daleko, a czasy trudne. Szlochanie trzeba ograniczyć, żeby przetrwać. Zasłaniam rolety. Pokazać się bez twarzy jest jeszcze gorzej, niż w tej listopadowej. Nic nie poradzę, że po domu lubię chodzić nagi.