Niepokoje.

Wczorajszy śnieg na asfalcie był tak doskonałym kamuflażem dla srok, że nawet, kiedy słońce roztopiło jednodniową zimę, sroki pozostały „zniknięte”. Rozpuściły się i spłynęły kanalizacją burzową? Oddały ducha i w postaci obłoków pary wzniosły się w niebiosa poza zasięg orłów? Drobnica szaroburo harcuje i śpiewa psalmy dziękczynne, słońce jak nadmuchana mandarynka nasącza ściany kolorami, liżąc je bezwstydnie, po ulicach wędruje skostniała nieobecność. Emeryci ratują Miasto z bezludności – czas żerowania nastał właśnie dla nich. Odgórne namaszczenie, by karnie ruszyli do paśników, znalazło posłuch. Starsi chowani byli w szacunku dla słowa. I wiedzą, że zawsze może być gorzej, więc uśmiechają się na widok pełnych półek, z których i tak nie wezmą nic, bo emerytura przykrótka, ale widok cieszy mimo woli. Tak, jak mnie cieszy filharmonia, opera, kino, czy teatr. Rzadko korzystam, ale cieszy, że MOGĘ. Zupełnie, jakby ktoś rozciągnął moją klatkę ograniczająca wolność i objął nią alternatywy. Są mniejsze miasta i mniejsze możliwości. Są też większe, ale i to, w którym mieszkam jest zbyt duże. Coraz trudniej spotkać człowieka. Czyżby chaos rozrastający się w kosmosie dotknął też Miasto? Zalecana odległość minimalna pomiędzy osobnikami rasy ludzkiej nie została jeszcze określona w latach świetlnych, ale wygląda na to, że powoli trzeba się do podobnej opcji przystosować. Niedostosowani zapewne wymrą jak dodo i inna różnorodność biologiczna.